Andvari - 01.01.1985, Síða 51

ANDVARI
SIGURÐUR ÞÓRARINSSON
49
Misjöfn er tungan mörg í byggðum heims,
mörg er þjóðin.
Alls staðar er þó sorgin sama hreims,
sömu hljóðin.
Sigurður kunni ókjör af kvæðum og vísum, á ýmsum tungumálum,
og var það í frásögur fært, að eitt sinn á ferðalagi norður í Öskju við
fjórða mann hefði söngbók með 366 kvæðum verið sungin frá upphafi
til enda, og kunni Sigurður öll kvæðin utan að. Ennfremur, að þá
Skandinavar komu saman með söng, hefði hann kunnað kvæðin áfrarn
þegar aðra þraut kunnáttu, jafnvel Finnana. Því allt límdist í höfðinu
á Sigurði. Að auki var hann jafnan mikill áhugamaður um bókmenntir
og fylgdist vel með nýjungunt á því sviði, bæði heinta og erlendis. Las
hann yfirleitt jafnóðum nýjar bækur sem hér komu út, og kunni vel að
meta ýmsar „nútímabókmenntir" sem ekki voru á færi okkar allra, t. d.
Thor Vilhjálmsson og Guðberg Bergsson. Ennfremur las hann bækur
eins og Hringadrottinssögu Tolkiens og varð mikill sérfræðingur í landa-
fræði Miðjarðar, sem varð til þess að Sigurður Nordal sagði um hann
að þeir geti „leyft sér það, þessir strákar, að fara svona með tímann“ ’°,
en Sigurður Þórarinsson var þá á sjötugsaldri! A síðari árum, þegar
hann þurfti stundum að fara á sjúkrahús, talaði hann um þær aðgerðir
sem „tveggja" eða „fimm reyfara aðgerð“, eftir því hversu lengi var
áætlað að hann þyrfti að liggja.
Aldrei varð Sigurði svara vant, og komust fréttamenn fljótlega upp
á lagið að leita til hans unt jarðfræðileg efni. Túlkuðu sumir það sem
hégómaskap hjá honum „að vera alltaf í fréttunum". Hitt mun sönnu
nær, sem Guðmundur Sigvaldason sagði í minningargrein, að „Sigurð-
ur Þórarinsson var hlédrægur maður og barnslega feiminn. Hann
reyndi aldrei að beina að sér athygli, það voru ætíð aðrir sem ýttu hon-
um fram í sviðsljósið. Ósjálfrátt varð hann ætíð senuþjófur, bæði hér
heima og ekki síður erlendis, því hann stóð föstum fótum í menning-
ararfleifð Vesturlanda. En feimnin var ætíð sterkur þáttur í öllum sam-
skiptum Sigurðar við annað fólk, líka við þá sem voru vinir og sam-
starfsmenn."31 Vegna þess hve áberandi hann var og þekktur meðal
manna var helzt hringt í liann af öllum jarðfræðingum ef einhver taldi
sig sjá grunsantlega reykjarbólstra eða finna jöklafýlu, enda fór hann
ævinlega af stað og sagði oftar en einu sinni, að heldur vildi hann láta
gabba sig hundrað sinnum en að missa af eldgosi eða öðru sem merki-
legt mætti kallast. Þannig kom t. d. fram kuml það í Hrífunesi í Skaft-
ártungu sem þeir Sigurður og Kristján Eldjárn voru að rannsaka um
þær mundir sem þeir féllu frá, en skammt varð milli þeirra.
4