Andvari - 01.01.1985, Qupperneq 120

118
HÖSKULDUR PRÁINSSON
ANDVARI
Kvað ætlarð a(ð) fara á ettir/eftir?
Kvað ert a(ð) seia, maður?
Kvað ætlarð a(ð) fara, sei ég.
É(g) skil ekki kvað ðú ert a(ð) reyn a(ð) seia.
Djöfulsins asn ertu. Ert ekki með eyru?
Látt ekki sona. Reyndu bara a(ð) tala hærra. É(g) heyr ekkj almenni-
leg í ðér.
É(g) get ekki talað hærra. Heyrð annars. Ætlarð ekkj a(ð) koma upp-
eftir/uppettir með okkur?
É(g) veit ekki. Ég á víst a(ð) fara til læknis.
Af kverju/Akkvurju? Er eikkvað að ðér?
Ég er me(ð) verkj í maganum.
ílt í onum?
Ofhoðslega/Obboðslega.
Vesen. Á ég a(ð) koma með ðér?
Nei, é(g) redda ðess alveg. É(g) bara kemst ekki uppeftir/uppettir
með ykkur meðan ég er hjá ðessum lækni.
Geturð ekki komi(ð) ðá bar á eftir/ettir?
Jú, ábyggilega.
Ókei. Vertu ðá ekki leingi.
Neinei.
Allt í læi. Sé ði(g) ðá.
Ókei, bæ ðá.
Blessaður.
Nú geta lesendur sem sé vell því fyrir sér hvort útkoman verði óeðlilega
óskýr framburður ef lesið er eftir þeirri stafsetningu sem hér er höfð og
öllu sleppt sem sleppa má samkvæmt henni. Menn eiga eins og áður segir
að hugsa sér að í hlut eigi tveir unglingar sem þekkjast vel og eru að spjalla
saman. Menn taka kannski eftir því að hér hef ég yfirleitt fellt niður
áherslulaus sérhljóð í enda orðs á undan orðum sem byrja á sérhljóði. Það
þýðir að menn eiga ekki að lesa hér AY'gi ég ,og ertu ekki heldur sei ég og ert
ekki. Slíkur framburður finnst mér eðlilegur við þær aðstæður sem lýst var,
og þar ber mér aftur saman við Stefán Einarsson (1945:27-28), en auðvit-
að væri vert að kanna þessa hluti nánar en gert hefur verið. Þau önghljóð
sem ég setti sviga um hér að framan eru önghljóð í enda orðs á undan orð-
um sem hefjast á samhljóði, en það er einmitt sú regla sem Stefán nefnir á
tilgreindum stað. Samkvæmt þessu á að bera fram ð í orðinu hvað í sam-
böndum eins og hvað œtlarðu, hvað ertu, því að þar fer é-ið á undan sér-
hljóði í upphafi næsta orðs, en það má sleppa því í sambandinu hvað seg-
irðu, því að þar fer samhljóðið .s á eftir. Mér sýnist að í slíkri stöðu falli öng-
hljóð gjarna niður í óformlegu tali, ef svo má segja, án þess að hægt sé að