Andvari - 01.01.1985, Síða 126

124
MATTHÍAS JOHANNESSEN
ANDVARI
liverfa frá hugsunum sínum án venjulegrar íhlutunar. Hann hafði eitthvað
ætlað að skiptast á orðum við hann en án árangurs. Heilinn svaraði ekki.
Hann hafði tekið sér hvíld. Og áður en rithöfundurinn vissi var hann kom-
inn í eina af þessum undarlegu veröldum sent hann heimsótti í svefni.
Draumurinn kom hægt inní ómeðvitandi vitund hans. Hann var að
hugsa með sér hvort hann væri vakandi eða sofandi en gerði sér ekki grein
fyrir því þegar hann sá fyrir sér bjarndýr með tvo liúna en síðan kom for-
sætisráðherra landsins í ljós með vargs höfuð og loks mátti sjá að hann var
með bjarndýrin i bandi. Ráðherrann gekk undir fölu tungli sem glotti á
úfnum himni en álengdar stóð jötunvaxinn maður framliðinn og storkaði
umhverfi sínu með þeim hætti að rithöfundurinn var að hugsa unt að
hlaupa í skjól og bylti sér í sófanum. Jörð var marauð en breyttist skyndi-
lega og það mátti sjá sporin í hjarnhvítri fölinni. Tunglskinvar bjart og
mátti sjá víða. Logn var veðurs en svo breytti um vindátt og var veðrið bæði
þvert og stórt. I sama mund komst forsætisráðherrann í hús.
Draugurinn hét Glámur og var ættaður frá Svíþjóð, þóttist rithöfundur-
inn vita. Hann hvarf eins skjótlega og hann hafði birzt þeim og rithöf-
undurinn gekk rólegri en áður í humátt á eftir ráðherranum með bjarn-
dýrin í bandi. Skyndilega og án nokkurs fyrirvara var rithöfundurinn kom-
inn inní stóran sal og sá sjálfan sig við veizluborð sent kjólklæddir karlar
drukknir kringdu og kölluðu ókvæðisorð til forsætisráðherrans sem nú
haíBi breytzt í saltan haus á stóru fati á miðju borðinu og var ófrýnilegur á
að líta. Karlarnir voru allir með orður á brjósti, sumir höföu bot ða unt háls-
inn og héngu orðurnar á miðjum maga þeirra. Bjarndýrin höfðu nú tekið
sér sæti við veizluborðið en við hlið rithöfundarins sat draugurinn. Fór allt
skipulega á milli þeirra en þeir töluðust ekki mikið við því að draugurinn
var sífellt að hvísla einhverju í eyra liaussins.
Rithöfundurinn var með kórónu á höfði og lék við hvern sinn fíngur.
Honum leið ágætlega í draumnum en sá þá vin sinn, gamlan málara,
hlaupa á eftir konu nteð hvíta hárkollu. Þau hurfu inní lítið lterbergi og
hugur rithöfundarins fylgdi þeim eftir. Málarinn faðntaði konuna að sér og
fór að bisa við að íletta hana klæðum. Þá kom í ljós að hún var hvorki kona
né karl heldur viðrini. Málarinn varð yfír sig reiður og hrópaði: Þú átt eftir
að fínna fyrir þessu þótt síðar verði - en þá flýði hugur rithöfundarins út
úr herberginu og hrökklaðist inní draumvitund húsbónda síns sem hafði
tekið af sér kórónuna og lagt hana á rauðan og úfinn haus forsætisráðherr-
ans í líki Grettis hins sterka. Þeir tóku nú að skeggræða um frægðina og
kjólklæddu mennirnir hlustuðu með andakt þótt flestir væru þeir orðnir
kenndir og önnum kafnir við að kasta hnútum hver í annan. Rithöfundur-
inn skálaði við hausinn og hellti freyðandi víni ofaní hann en Glámur glotti