Draupnir - 21.06.1891, Blaðsíða 22

18
ur var meðhöndlaður með eins mikilli umhyggju-
semi, eins og hann væri að búast við dýrlegustu
verðlaunum fyrir það. er hann var búinn að
koma í öll herbergin, ætlaði jeg að fara, ánægður
og forviða á öllu því, er jog hafði sjeð.
»Bíðið þjer«, sagði baróninn, sem tók eptir því,
og lagði höndina á handlegg mjer. Eruð þjer
þreyttur ?»
»Engan veginn«, svaraði jeg.
»Komið þjer þá með mjer».
Kátur og fjörugur eins og sá, sem nú fyrst ætl-
aði að byrja dagsverk sitt, hneigði . baróninn sig
fyrir stúdentunum, og hraðaði sjer ofan stigann.
Jeg fylgdi honum svo sem hann hafði skipað mjer,
og að vörmu spori ók jeg með honum í hans eigin
vagni gegn um stræti borgarinnar.
«Eruð þjer hugrakkur?« spurði baróninn allt í
einu.
«Að hverju leiti ?« spurði jeg.
»TiI að vera við meinskurð«?
»Jeg hefi opt verið við slíkt, herrabarón!« sagði
jeg, »og hafa sum tilfellin verið hættuleg, og jeg
verð að játa, að jeg hefi þá ekki verið eins lítil-
sigldur og viðkvæmur eins og í dag, er jeg sá þá
viðkvæmni og góðvild, er þjer sýnduð aumingjun-
um á sjúkrahúsinu«.
»Já, það eru sannarlega aumingjar», endurtók
baróninn, blíðari í rómnum en hann hingað til
hafði verið. «Aumingjarnir þurfa viðkvæmni við,
herra Walpole! það er það eina, sem við getum
gjört fyrir þá. (Juð hjálpi þeim! Viðkvæmni er
þeim sjaldan sýnd. Fátækt er óttaleg óhamingja».