Draupnir - 21.06.1891, Blaðsíða 119

115
fræðingur, fjekk sýsluna, og fjekk Jóhannes bróðir
hans urnboðið fyrir meðmæli sýslumanns.
Svo stóð á, að Jón gamli sat brúðkaupsveizlu
við hliðina á sýslumanni, er hann frjetti þetta, og
hnykkti honum svo mjög við, að hann hætti að
matast. Sýslumaður mælti brosandi:
»Hvort smakka yður nú ekki eins vel ímynduðu
krásirnar og forðum, Jón minn ?« Jón svaraði
engu. Veizlan endaði, án þess að nokkur fleiri
sviguryrði færi þeirra á milli. Sýslumaður var hinn
kátasti. I þessu hjeraði átfci hann marga kunn-
ingja og vini frá æskuárum. Nú var hann orðinn
yfirmaður þeirra og naut virðingar af öllum, því
að hann var rjettlátt yfirvald, þótt hann væri í
meira lagi strangur og siðavandur. Ekki voru þau
Olafur og Anna í veizlunni, og ekki hafði sýslu-
maður sjeð Onnu, frá því er hann koin.
Um kvöldið gekk hann einn um gólf í herbergi
sínu í þungum hugsunum. Loksins sagði hann
við sjálfan sig : »Ólafur var miklu þurftugri fyrir
umboðið og engu síðurhæfur til þess en Jóhannes.
En Anna vildi ekki lægja seglin fyrir mjer. Jeg
læt heldur ekki undan«. En hvað sem þessu leið,
hafcii þó Olafur ekkert við umboðið að gjöra, því
að skömmu seinna tók hann sótt og andaðist. Bú
hans var mest skuldafje og var selt við opinbert
uppboð, og sendi sýslumaður trúnaðarmann sinn
til að gegna þeim starfa í forföllum sínum. Ekkj-
au, sem þá var rúmlega þrítug, fór til föður síns
með eitt barn, er hún atti eptir á lífi. Móðir
henuar var dáin fyrir skömmu. Sýslumaður var
8*