Draupnir - 21.06.1891, Blaðsíða 42

38
þolinmæði og undirgefið hugarfar höfðu ekki alveg
getað afmáð. Sú hugarrósemi og friður, sem þessi
heiðarlegi ókunni maður bar með sjer, kveikti
ósjálfráða virðing, — ]á, nær því lotning. Um
leið og hann kom inn i herbergið, hneigði hann
sig, og beið þvínæst hæversklega þess, að barón-
inn spyrði hann um erindið.
»Hvað gengur að yður?« spurði sáralæknirinn
höstuglega.
nLeyfið mjer að sitja«, sagði hinn ókunnugi, sem
dró þungt andann, með skjálfandi og veiklulegri
rödd. »Jeg er &vo þreyttur«.
Baróninn stökk á fætur, svo sem hefði verið sett
ofan í við hann, og færði gestinum stól.
»Jeg er gamall«, sagði hinn ókunni ennfremur,
»og veslings fæturnir mínir eru máttlitlir«.
»Hvað gengur að yður?«
»Jeg er prestur í litlu þorpi nálægt Parísarborg«.
»Hm!« muldraði læknirinn.
»Fyrir tveimur árum fjekk jeg kýli í hálsinn, og
hjelt læknirinn þarna hjá okkur, að það væri ekki
hættulegt. f>ó versnaði það svo, að jeg varð lengi
að liggja í rúminu ónýtur og iðjulaus. Jeg hefi
fjóra söfnuði um að hirðaog engan aðstoðarprest. f?að
lagðist þungt á samvizku mína. En guð er góður,
herra! og . . . .«.
»Lofið þjer mjer að sjá á yður hálsinn« greip
baróninn fram í fyrir honum.
»Sóknarbörnin mín«, sagði prestur ennfremur, um
leið og hann gjörði sig líklegan til að hlýða boði
barónsins, «eru mjög umhyggjusöm og velviljuð.
|>egar rnjer fór ofurlítið að skána, buðu þau mjer