Draupnir - 21.06.1891, Blaðsíða 83

79
Lára Ijek sjer að sólhlífinni sinni og sagði spyrj-.
andi, en leit í aðra átt:
•Hafið þjer lengi þekkt þessi börn, herra skrif-
ari?« »0 já, fröken góð!« sagði jeg. »En jeg þarf
ekkert að skammast mín fyrir að þekkja þau. Jeg
"efi einungis gefið þeim nokkurum sinnum smá-
reeði og þess vegna þekkja þau mig. Astand þeirra
er aumkvunarvert«. Hún snöri sjer við og sagði
blíðlega : «Meðautnkvan er himinborin dyggð«.
Orðin voru fullfalleg. En mjer virtist málróm-
urinn vera ósamsvarandi. Jeg var hreint utan við,
^ig. Jeg held nærri því, að jeg hafi þó hneigt
mig til viðurkenningar lofsorðinu. Jeg rjetti henni
aptur handlegginn og við gengum heim. Greifinn
Var þá kominn og var þá glaður og fyndinn, og
hafði það áhrif á okkur bæði, en sitt upp á hvorn
hatt. Lára gladdist, en jeg hryggðist. Hún hló,
en jeg stundi, og svaraði ósamstætt og rangt, í
nvert skipti sem þau snöru ræðu sinni til mín.
Gagnstæðar tilfinningar börðust á í brjósti mínu,
°g jeg óttaðist, að þær yrðu ofurefli mitt, og gjörði
þess vegna það, sem í þessum kringumstæðum var
"ið langhyggilegasta, nefuilega að fara í burt. Á
heimleiðinni lagði jeg hinar alvarlegustu spurningar
tyrir mig áhrærandi skapferli hinnar fögru Láru,
°g til mikillar sorgar fyrir hið ástfangna hjarta.
ttntt, gat skynsemin ekki svarað þeim ánægjanlega.
Jeg staldraði við þennan grasbekk, og endurtók
osjalfrátt orð hennar: »Andstyggilegir ungar!« o.
8- írv. »Jeg ætla mjer þó að endurnýja kunnings-
skapinn, sem hneykslaði þig«, hrópaði hjarta..