Draupnir - 21.06.1891, Blaðsíða 94

90
og móður hennar. Lára sat á bekk, leit niður í
kjöltu sína og reitti eitt blað eptir annað af rós,
sein hún hjelt á. Hin ssóð og horfði á hana með
útgrundanda augnaráði. »En skrifarinn elskar þig
■ekki, barn!« sagði hin eldri: »J>að veit jeg betur,
móðir mín!« svaraði Lára, og nokkur tár hrutu
niður í kjöltu hennar. »Og«, hjelt hún áfram og
kastaði rósunum frá sjer. »En ef greifanum er
eigi alvara, þá er það þjer að kenna, að jeg hefi
varpað frá mjer hamingju minni, með því að vísa
frá mjer minna töfranda, en þó miklu vísara
manni«.
»Og svei«! rausaði mamma hennar, huykkti höfð-
iuu, snöri sjer á hæli og fór, og Lára fór sömu-
leiðis seint og stillilega.
»Og svei! og svei!« endurtók jeg, þegar þær voru
farnar. »Nú er jeg þá vís í minni sök. jpessi fáu
orð hafa skýrt fyrir mjer, hvernig í öllu liggur.
Henni geðjast dável að mjer, en þykir þó vænna
um greifanafnið. En tilfinuingarlaus er hún ekki.
Hún stjórnast einungis af hjegómadýrð. Nei, fagra
Lára! Við tvö vorum aldrei sköpuð hvort fyrir
annað«. Jeg vann brátt meira og meira sigur yfir
minni fyrstu óhappasælu ástríðu, og brátt varð
jeg aptur — að uudanteknum nokkrum sárum
endurminningum — hinn sami glaði og fjörugi Vil-
hjálmur.
Jeg ferðaðist. En jeg leiði hjá mjer að lýsa
þeirri ferð og sömuleiðis dvöl-minui í Vestureyjuin,
sem varaði langt ura lengur en jeg hafði búizt við,
af ástæðum, sem þú hefir ekkert gaman af að
heyra. Jeg ætla þvi að hlaupa yfir fjögurra ára