Draupnir - 21.06.1891, Blaðsíða 31

27
vasa sinn, og þegar konan þaguaði, tók hann
pp hjá sjer fimmfrankapening og gaf henni.
»Farið þjer heim með þefcta«, sagði hann, »og
kaupið fyrir það brauð og eldivið. Jeg skal koma
til hans seinna partinn«.
Konan vildi þakka honum fyrir.
»Engar þakkir«, sagði velgjörðamaður hennar.
»Ef þjer þakkið mjer, þá gjöri jeg ekkert fyrir
yður. Farið þjer nú heim. Jeg get ekki komið
undir eins, því að þjer sjáið, að jeg hefi mikið að
gjöra. En áður en dimmir, skal jeg vissulega koma
og hjálpa yður. Verið þjer sælar! Verið þjer
sælar!«
Konan fór, auðsjáanlega sneypt, án þess að
segja eitt orð.
Áður en hún var komin ofan stigann, sagði bar-
óninn: »Herra Walyole! Gjörið svo vel að kalla á
hana aptur*.
Hún kom.
»|>jer megið ekki halda, að jeg sje reiður«, sagði
hann. »f>að er jeg vissulega ekki. Jeg skal gjóra
allt, sem jeg gefc fyrir yður, og bóndi yðar verður
sannarlega bráðum frískur aptur. Verið einungis
hugrakkar, og hjúkrið nú aumingja-sjúklingnum
heima. Jeg kem bráðum. Verið þjer sælar, kona
góð«!
Prófessorinn hjelt áfram að undirbúa fyrirlestrana.
En varla voru fimm mínútur liðnar, fyrr en hann
fór að verða órólegur við verkið. Hann lagði frá
sjer pennann, og sat stundarkorn f djúpum hugs-
unum, stóð 8Íðan upp og gekk um gólfið, tók svo