Draupnir - 21.06.1891, Blaðsíða 65

61
Jeg einn fylgdi honum til grafar. |>egar jeg sá
lík hans ofnrselt moldinni, ráfaði jeg einsamall
heim með hjartað nærri sprungið af harmi. All-
an þann dag lokaði jeg mig inni í herbergi mínu, og
þegar jeg fór þaðan aptur út, var jeg búinn að
upphugsa, hvernig jeg gæti bezt sýnt hinum látna
þakklátsemi mína, sem mest samkvæmt óskum
hans, ef hann hefði lifað nógu lengi, til þess að
láta þær í ljósi. Jeg mundi eptir því, að hann
hvorki átti vini nje ættingja, og að það var einungis
jeg, sem gat framkvæmt vilja hans. Meðan hann
lá, talaði hann um messur þær, er sungnar væru
til að útvega sálum hinna dánu Irið og sælu, — tal-
aði um þær með óbifandi trú á nytsemi þeirra og
gagn. En hann var allt of mannúðlegur til að
uppáleggja mjer' nokkura skyldu, sem mjer gæti
verið ógeðfellt að rækja. |>að var bert, hvað jeg
átti að gjöra. Jeg safnaði saman peuingum, sem
nægðu til þessa augnamiðs, og stofnaði sálumessu,
sem haldin er fjórum sinnum á ári í St. Sulpice-
kirkjunni. Að uppfylla þessa guðrækilegu ósk er
hin eina fórn, sem jeg get helgað minningu míns
kæra fósturföður. Jeg er sjálfur viðstaddur, þegar
messurnar eru sungnar, og endurtek í hans nafni
hinar nauðsynlegu bænir. þetta er hið eina, sem
maður með mínar skoðanir getur gjört. þetta er ekki
hræsni, og hinum almáttuga getur heldur ekki
mislíkað þetta verk, ef á annað borð hinn mikli
andi náttúrunnar getur haft inannlegar tilfinn-
ingar, þegar jeg hátíðlega meðkenni, að jeg sam-
stundis vildi gefa allt, sem jeg á hjer á jörðunni,
og miklu meira af jarðneskri lukku en jeg girnist,