Draupnir - 21.06.1891, Blaðsíða 36

32
að meðan jeg stóð þarna niðursokkinn í hugsanir
míuar, sá jeg alltí einu vin minn, baróninn. Hann
sá mig ekki, og rnig langaði ekki til að eDdurnýja
þá óviðurkvæmilegu samræðu, sem við slepptum
um morguninn. En um leið og jeg vjek mjer frá
kirkjunni og litaðist um hugsunarlaust, sá jeg mjer
til undrunar, að baróninn skyggndist um til allra
hliða mjög tortryggilega, og vildi auðsjáanlega kom-
ast hjá, að fólk veitti sjer eptirtekt. Jég stóð
eínmitt og hugleiddi, hvort jeg mundi sjá rjett,
eða hvort mjer sýndist þetta, þegar baróninn sjálf-
ur hóf allan efa, með því að ganga til kirkjunnar
og inn í hana, án þess að líta til hægri eða vinstri
handar. f>etta var sannlega allt of markvert at-
vik til þess, að jeg aðgætti það ekki nákvæmar.
Jeg snöri undir eins aptur, og gekk á eptir guð-
leysingjanum inn i það musteri, sem hann gat
ekki haft neitt erindi inn í. Hafi undran mín
verið mikil, þegar jeg stóð fyrir utan hið helga
. hús, þá varð hún þó enn meiri, er jeg kom inn,
og sá í þeim hluta þess, er kallast madonnu-ka,-p-
ella, minn óátgrundanlega vin, hinn trúarlausa
barón, krjúpa þar og biðjast fyrir með miklum fjálg-
leik,— já.krjúpabljúgan ogbiðja, svoháttaðbeyrðist,
með þeirri guðrækni sem auðið varð. Hann lá og
bað, þar til er guðsþjónustan var búin. Jpvínæst
lagði hann nokkura peninga í fátækrahirzluna, svo
hægt og alvarlega sem hann Btæði við líkskurðar-
borðið, þar sem hann hafði unnið sínar mestu og
stærstu sigurvínningar í líkskurðarfræðinni. »Hann
hlýtur að vera vitlaus, hringlandi vitlaus«, sagði
jeg. Blygðunarlausari hræsni hefir maður ekki