Draupnir - 21.06.1891, Blaðsíða 89

85
sagði jeg. Hún fór og sótti krúsina. Jeg sá, að-
hún var of þung fyrir hana, og bar hana þvi
sjálfur.
Hún brosti í gegn um tárin, sem hún þerrðí með
hárinu, því að hún hafði ekkert annað, og var ein-
ungis klædd í stuttan kjól, þunnan og slitinn. Við
flýttum okkur að kofanum. Hún gekk á undan,
jeg á eptir með krúsina. Við kornumí kofánn, sem
uú var hryggðarhús. Gamalmennið lá fyrir dauðan-
um, og það var auðsjáanlegt, að hann var ekki
vel stundaður síðustu Hfsstundirnar. Hatm hafði
ónóg rúmföt, lágt undir höfðinu, yfirdýnan ofstutt,.
°g náði eiuungis upp á hálft nakta brjóstið, sem
hófst upp og niður 1 dauðastríðinu. Hann ætlaði
að setjast upp, þegar jeg kom inn, en orkaði því
ekki, en gat einungis rjett mjer hendurnar, sem
fjellu þungt niður á bólið. «Hvernig líður yður,
kæri faðir ?« sagði jeg. »Jeg kom nú til að sækja
yður heim á búgarðinn hans mágs míns, sem er
reiðubúinn til að taka á móti yður«. »Jeg þakka
yður fyrir það, góði herra !« sagði hann. »En guð
hefir til búið mjer betra stað. Hann vill láta mig
deyja í föðurhiisunum. f>ar sem jeg sá fyrst dags-
Ijósið, þar á það og að ganga undir. Nú erum við-
öh þegar búin að fá bústað nema einn. Guðblessi
yðqr fyrir gjöfiua síðast. Fyrir hana hefir bæði
gaihalmennið og drengurinn hresst sig, og jeg hefi
keypt kistu handa litla euglinum þarna fyrir þá«.
Hánn fjekk hóstakviðu og þagnaði. Jeg leit tiL
uhðar. J>ar lá barnið, sem nýlega ljek sjer að'
blómunum. ]i>ar lá það kyrrt og þegjanda rneð^
sitt blómið í hvorri hendi, og kranz um blábleikt