Draupnir - 21.06.1891, Blaðsíða 103

99
Um við fóstrað yður þannig, fröken góð ! að þjer
fallið á kje fyrir karlmönnum? Síðan er gamla Bva
var uppi, hefir engin kona niðurlægt sig svo djúpt.
Standið upp og lofið honum að krjúpa. það er.
skylda karhnannanna. — Herra La Fleúr\ þj^r
erúð kurteis herra!« Við komum hvorugt nckkuru
orði fyrir okkur, eins og við vorum á okkur komin.
En systir mín reisti fósturdóttur sína á fætur,
lagði hendur um háls mjer og sagði, — um leið
og tár runnu eptir kinnunum á hen'ú !"'B»|>arna fæ
jeg þjer aptur, bróðir minn! fátæku sjómannsdótt-
Urina, sem þú trúðir mjer fyrir!
Jeg lagði hana upp að hamingjusömu hjarta
Uaínu og þrýsti fyrsta ástarkossinum á ennið á
henni. En hún varpaði sjer um hálsinn á fóstur-
foreldrum sínum og jeg gjörði það líka. Já, sjá
þá: Nú er sagan á enda, og nú veiztu, hver er
mín yndislega Eva, og nú veiztu, hví okkur þykir
svo vænt um þennan blett. — Komdu, Pjeturl og
kysstu höndina á konunni minni! Hún hefir gjört
Uaig að hinum hamingjusamasta manni undir sól-
Unni«.
|>arna endaði vinur minn sögu sína. Við stóð-
uöi upp og snörum aptur heim og þessi dagur var
eiun meðal hinna skemmtilegustu í lifi mínu.
«Vel á minnzt!« sagði jeg á heimleiðinni. »Hvað
^arð af Láru?« Hann stundi við og svaraði:
‘Vinur minn! Hún varð svívirt og táldregin. Kaup-
7*