Draupnir - 21.06.1891, Blaðsíða 33

29
hjálpa aumingjanum, meðan hann var í þessarri
bolu, og skipaði honum að fara þegar á spítalann.
»Jeg get ekki gengið«, sagði maðurinn önugur.
"Nei«. Bn þjer getið ekið á vagni, held jeg«, sagði
baróninn í sama tón, »þegar jeg segi svo fyrir.
Klæðið hann«, sagði hann ennfremur, og snöri sjer
til konunnar. »Hjer er ofurlítið til að kaupa fyrir
brauð á meðan«, sagði hann og fjekk henni annan
fimmfrankapening og skundaði svo burt. Síðar
Hœ daginn heimsótti baróninn aptur sjúklinginn
& spítalanum. Hann ljet hann fara í bað og fyrir-
skrifaði honum hin nauðsynlegu Iyf. Fullan mán-
uð kom hann daglega til hans, aður honnm var
batnað, og sama daginn og hann fjekk heilbrigðis-
vottorð, gaf hann honum hest, vatnskerru og sjóð
með 5 louisdórum í.
»Farðu drýgilega með peningana«, sagði hinn
örláti gjafari, »og ef þú sýkist aptur, þa kom þú
óðar til mín«.
Vatnsberinn, sem var harðgjör maður og duglegur,
myndi hafa þakkað baróninum fyrir sig, ef hann
hefði getað, en hann stóð og skældi eins og barn.
Honum ofbuðu öll þessi kærleiksverk, sem hann
Varð fyrir. Nokkurum mánuðum síðar sagði Fran-
Qois, að tveir menn vildu tala við baróninn. |>á
er þeir komu inn, sá jeg, að annar þeirra var hinn
gamli kunningi minn, vatnsberinn, sem var nú orðinn
rjóður og þriflegur. Hinn var vatnsberi líka, en
fölur og veiklulegur.
»Nú, vinur minn!« hrópaði baróninn og tók vin-
gjarulega í hönd hans. »Hvernig líður yður núna?«