Iðunn : nýr flokkur - 01.07.1921, Qupperneq 74

68
Era. Linderholm:
IÐUNN
ný, svo að maður geti sjálfur sannað það og við það
kannast. Vonir kristinna manna um annað líf eftir
þetta með Guði hvíla ekki og verða ekki bygðar á
neinni óvenjuiegri einstakri ytri staðreynd eins og
upprisu Jesú, jafnvel þótt hún væri sannsöguleg, því
að ekki hafa þeir, sem kristna trú játa, risið upp á
sama hátt. í raun • réttri byggjum vér þessa von í
trássi við alt, sem vér sjáum og reynum, á því ósjálf-
ráða trúnaðartrausti, sem leiðir af vissunni um hið
andlega samtélag vort við Guð, sem er hið eilífa líf-
ið og hefir gefið oss hlutdeild í því með sér. Eins og
Jesús á síðasta augnabliki lifs síns fól anda sinn í
hendur Guði, svo munum vér og gera á síðustu
stundu lífs vors. En sá, sem deyr þannig, deyr
kristilega.
í þessu sambandi vil ég líka taka það fram, að
hin alþýðlega frásögn opinberunarbókarinnar gömlu
um heiinslokin, dómsdag og upprisuna til eilífs lifs
eða eilífrar fordæmingar ætti nú að hliðra til fyrir
einhverri framtíðarvon, sem væri ekki alveg jafn-
barnalega og einfeldnislega lýst. Bæði í prédikuninni
og sáluhirðisstarfinu væri það nú hyggilegt, ef prest-
arnir færu meira en þeir hafa gert hingað til að
festa hugann við inngang einstaklinganna til annars
iifs. Kenningar kirkju vorrar um hina siðustu daga
eru meira en lítið einfeldnislegar í samanbuiði við
kenningar kaþólsku kirkjunnar. Vel má vera, að við
i þessuin efnum getum ekki talað með neinni vissu.
En við getum þó orðað eilifdarvonir vorar þannig, að
það komi heim við trú þá, sein hvílir á fagnaðarer-
indinu og standi ekki í beinni mótsögn við þekking
vora. Hjá hverjum aivarlega hugsandi manni á fæt-
ur öðrum hefi ég fundið trúna á frelsun eftir dauð-
ann og að þeir jafnvel voru fúsir tii að þola ein-
hverskonar »hreinsunareld«, einhverjar þjáningar, er
gætu betrað þá og bætt, ef þeir kæmu ekki nægi-