Iðunn : nýr flokkur - 01.07.1921, Síða 95

IÐUNN
Haralds-haugur.
89
lier hev ein gild gut
gjenge til kvila.
Harald Harfagre
höyrde du vel gjete;
nog er i Norig
namn lians kunnigt.
Ikkje tarv han, tenkjer eg,
tavla pa gravi,
stein eller stopel
med store ord skriven.
Sjnlv hev han sett seg
synlege ininne,
dei sotn visst mun vara
til verdi oydest.
Ringt var det riket
som rada han skuldc;
storo var det stige
dá styret han slepte.
So var skjett skifte
i skipnaden inne,
som i kolmyrke koven
nár kola er tendra.
Etter koin or ælti lians
ervingar dyre,
dei som verde váro
verdi á*styra;
dugstore, dádstore,
dygderike sellar;
nog er i Norig
namn som klinga.
Lidna ero langa
ljosa tider;
dá var dád og dygd
med Dovralands gutom;
stod i blidom hlome
Bláberg-landet;
hér cr halur vænn
til hvíldar genginn.
Haralds hárfagra
heyröir þú víst getið;
nafn hans um Noreg
er næsta kunnugt.
Varla hygg ég væri þörf
vinum að reisa
stein eða styttu
með stóryrðum skráða.
Sér reisti’ liann sjáll'ur
sjáanlegt merki,
það sem vel mun vara
unz veröld eyðist.
Ráðsnautt var rikið,
sem réð hann í fyrstu,
stórum var það stærra,
er stjórn hann slepli;
svo var skift skipan
sem skuggarnir þungir
hefðu’ á brautu búist,
þá bál eru tendruð.
Eftir komu af ætt lians
eríingjar d'ýrir,
þeir sem verðir voru
veröld að stýra;
dugmiklir, dáðmiklir,
dygðaríkir halir;
nóg er um Noreg
af nöfnum göfgum.
Liðnar eru langar
Jjósar tíðir;
þá var dáð og dygð
með Dofralands-sonum;
stóð i blíðum blóma
bláfjalla-Iandið;