Iðunn : nýr flokkur - 01.04.1928, Qupperneq 82

180
Þjófurinn.
IÐUNN
var heljarmikil byrði. En hryggur Gísla var seigur. Lík-
lega hefir þó byrðin orðið honum of þung. Þegar hann
var háttaður, tók hann sýkina.
Hann lá nokkra daga og var illa haldinn. En eina
nóttina dreymdi hann draum. Sá draumur fékk svo
mikið á hann, að hann lét sækja sóknarprestinn. Gísli
var sundurkraminn og sagði honum alt án undandráttar.
Hann þóttist vera staddur í Iyfjabúð héraðslæknisins
og sjá þar opinn kassa á borði. í honum voru peningar,
miklir peningar, gamlir seðlar, nýir seðlar, silfurkrónur,
smápeningar — ginnandi herfang, seiðandi ljómi. Gísli
játaði hiklaust fyrir presti, að hann hefði ekki getað
staðist þessa sjón. Hann þóttist ætla að hrifsa niður í
kassann. En þá stóð alt í einu fyrir framan hann und-
arlegur maður. Hann var í hvítum klæðum, og af hon-
um öllum, en þó einkum höfði hans, geisláði mikil birta,
sem Gísla þótti forkunnar fögur og stóð jafnframt ótti
af. Hann þóttist ekki vera í neinum vafa um það, að
þarna sæi hann Krist. Og honum fanst þessi vera horfa
inn í sál sína, horfa lengi, og rekja alt liðið líf hans
sundur. Loks hafði hann mælt:
— Vilt þú komast í himnaríki, Gísli?
Gísli kvaðst hafa játað því hiklaust. Þær lýsingar, sem
hann hefði fengið af verri staðnum, hefðu ekki verið
svo girnilegar.
— Þá stelur þú ekki framar, hafði maðurinn sagt.
Nóg er komið. Bústaður illra manna bíður þín, haldir
þú áfram.
Hann hafði sagt þetta hógværlega en með þvílíkum
alvöruþunga, að Gísla hafði orðið hverft við.
Hann reyndi að gera prestinum það ljóst, að á þess-
ari stundu hefði hann lofað sjálfum sér því, að hann
skyldi vinna til vistar í himnaríki.