Iðunn : nýr flokkur - 01.04.1928, Síða 92

190
Ritsjá.
IÐUNN
Alfaöir þar í fjöru stendur.
Blossandi ljós á báðar hendur.
Eftirmæli Sig. Kristófers Péturssonar eru bæði falleg og þrótt-
mikil. Draugur er mjög gott kvæði. Kom það út í Iðunni fyrir
nokkrum árum, og á Sigurjón heiðurinn af því, að hafa fyrstur
manna brugðið upp sliýrri mynd af því, hverskonar viðtökur
framliðnir menn kunna að eiga í vændum, ef þeir reyna að birt-
ast ástvinum sínum hérnamegin grafar. I þessu kvæði, Tamning
og víðar dregur Sigurjón upp frábærlega sannar og glöggar myndir
og er stundum svo handviss að hvergi skeikar. Aftur á móti er
heildarsvip hinna einstöku kvæða oft ábótavant. Og sumstaðar er
hann of margorður um efni sitt.
Spilaborgir þykja mér einna bezt steypt kvæði í bókinni. Þar
er alf fastbundið og engu ofaukið. Og leyfi ég mér að setja það
hér:
Ur spilum hann bygði sér borg
á borðinu. Það var svo gaman.
Hann reisti sér borg eftir borg.
A borðinu hrundu þær saman.
En sorg varð að sérhverri borg,
er súginn þær viðkvæmar fundu.
Og það var hans sárasta sdrg,
er saman þær fegurstu hrundu.
Og sífelt úr einhverri átt
kom andblær að háborgasmíði.
Hann gafst upp og gall þá við hátt.
Og grátinn til mömmu hann flýði.
Hjá mömmu hann fullsælu fann,
í faðmi hennar sorgunum gleymdi.
Við söngva þar sofnaði hann.
í svefninum borgir hann dreymdi. —
En síðar hann bygði sér borg.'
Hún brast og til grunna hún hrundi.
Hann reisti sér borg eftir borg.
Þær brotnuðu í spón. Og hann stundi.