Sjómannadagsblaðið - 05.06.1988, Blaðsíða 33
SJÓMANNADAGSBLAÐIÐ
31
„ÉG ÞAKKA YKKUR HEIÐURINN,
VINIR MÍNIR“
s
hætt er að fullyrða, að eng-
um einum manni, muni
samtök þau er að Sjó-
mannadeginum standa eiga meira að
þakka í sambandi við framgang
stærstu baráttumála hans, en Olafi
Thors, fyrrverandi forsætisráð-
herra,“ skrifaði Pétur Sigurðsson,
formaður Sjómannadagsráðs, hér í
Sjómannadagsblaðið við andlát Ól-
afs.
„Óvíst er, hvernig áfram hefði
miðað í stærsta átaki samtakanna,
byggingu Dvalarheimilis aldraðra
sjómanna — Hrafnistu, ef krafta Ól-
afs hefði ekki notið við,“ segir enn-
fremur í grein Péturs.
Ólafur var Sjómannadeginum
mjög innan handar í samskiptum við
opinberar nefndir sem á þeim tíma
réðu öllu um framkvæmdir í landinu
og átti stærstan þátt í því að lögin um
happdrætti DAS voru samþykkt á
Alþingi.
Þáverandi formaður Sjómanna-
dagsráðs, Henry Hálfdansson, beitti
sér fyrir því að Ólafur Thors yrði
fyrstu manna sæmdur gulmerki Sjó-
mannadagsins - æðsta heiðursmerki
Sjómannadagssamtakanna - þegar
hornsteinn var lagður að Hrafnistu á
Sjómannadaginn 1954.
í hinu mikla riti Matthíasar
Johannessens um Ólaf Thors, ævi
hans og störf, er varðveitt ræða sú
sem Ólafur flutti er hann veitti gull-
merkinu viðtöku. Matthías lýsir
„andúð“ Ólafs á orðum og heiðurs-
merkjum, en segir síðan: „Hann
neitaði að taka við íslenskum orðum
fram til ársins 1956, þegar til stóð, aö
hann færi í opinbera heimsókn til
Adenauers. Pá var lagt hart að hon-
um að taka við íslenskri orðu, vegna
þess að Adenauer nugðist sæma
hann þýsku heiðursmerki af hárri
gráðu, og hefði þá getað litið illa út,
ef hann hefði ekki þá einnig borið
íslenska orðu. Helgi P. Briem,
sendiherra íslands í Bonn, hafði
skrifað heim og bent á, að honum
fyndist óviðurkvæmilegt, að Ólafur
Thors kæmi til Vestur-Þýskalands
og bæri ekki merki landsins nema í
Ölafur Thors flytur ræðu við vígslu Hrafnistu 1957.