Sjómannadagsblaðið - 05.06.1988, Qupperneq 34

32
SJÓMANNADAGSBLAÐIÐ
hjarta sínu, eins og hann komst
hnyttilega að orði . . . Einu heið-
ursmerki tók þó Olafur Thors við
með gleði, en það var æðsta heiðurs-
merki Sjómannadagsins úr gulli,
sem hann var sæmdur 13. júní 1954.
Við það tækifæri hélt hann stutta
tölu, þar sem glögglega kemur fram
viðhorf hans til þessara mála. Hann
mælti á þessa leið:
„Það er alveg rétt, sem formað-
ur Sjómannadagsráðsins, Henry
Hálfdansson, sagði, að ég hefði ekki
sótzt eftir tignarmerkjum. Sjálfsagt
er það nú meira sérvizka en vizka, ef
þá það er ekki fávizka. Ég get eigin-
lega enga skynsamlega grein gert
fyrir þessu, það er eins og eitthvað
hafi hlaupið úr liði.
En sá sem veldur þessu hvað mest,
hann situr nú hér á meðal vor.* Svo
er nefnilega mál með vexti, að svo
sem fyrir fjórðungi aldar flaug ítalsk-
ur ráðherra til íslands. Hann heimt-
aði 25 orður handa sér og sínum
mönnum og skildi eftir jafna tölu.
Forsætisráðherrann, sem var vinur
minn, vildi endilega gefa mér eitt af
þessum heiðursmerkjum og ég var
* Ólafur á viö Ásgeir Ásgeirsson, forseta ís-
lands, sem hafði veriö forsætisráöherra á árun-
um 1932-34, þegar Balbó kom til landsins.
auðvitað harðánægður og þótti mik-
ið til koma. Nokkrum dögum seinna
sagði ég við sjálfan mig: Nú er ég
búinn að fá ítalskt heiðursmerki.
Hvað hefi ég nú eiginlega til þess
unnið? Og þá fann ég það út, að ég
hafði aldrei gert neitt fyrir Ítalíu,
nema að selja þeim saltfisk svolítið
dýrara en ég þurfti, og sannast sagna
fór ég að skellihlæja.
Síðan hefði ég haft það álit á heið-
ursmerkjum, að of margir óverðugir
fá þau, en of fáir verðugir.
Eg minnist líka, þegar fyrrv. for-
seti, sem einnig var góður vinur
minn, sagði við mig 1942, að nú vildi
hann sæma mig stórkrossi, og ég
sagði: Fyrir hvað? Hann svaraði:
Maður sem hefur verið í voldugustu
stöðu landsins og einni hinni virðu-
legustu, hann á að sæmast slíku heið-
ursmerki. Ég svaraði: Ef staðan er
svo voldug og fín, þá þarf ég heldur
engan kross.
Hefði forsetinn bent á eitthvert
verk, sem ég hefði unnið, þá mundi
ég hafa orðið upp með mér og tekið
á móti heiðursmerkinu. En hann
fann ekkert og honum var vorkunn,
því að það gerði ég heldur ekki.
Ég hefi að vísu neyðzt til að taka
við einhverjum heiðursmerkjum, en
það er rétt, ég hefi reynt að bægja
þeim frá mér.
Nú er mér aftur boðið æðsta heið-
ursmerki sjómanna og það látið
fylgja, að það sé veitt manninum en
ekki stöðunni. Auðvitað veit ég
manna bezt, að ég á ekki þennan
sóma skilið, en ég er nú bara maður
eins og aðrir og ég er alls ekki eins
vitlaus og ég lít út fyrir að vera. Ég
veit t.d. vel, að margir í hópi þeirra,
sem ákváðu að sýna mér þennan
heiður, eru andstæðingar mínir í
stjórnmálum, og ég er viss um það,
að þeir hafa sagt við sjálfan sig eitt-
hvað á þessa leið: Já, Olafur karlinn
getur nú verið sæmilegur út af fyrir
sig, en af hverju eigum við að vera að
heiðra formann Sjálfstæðisflokks-
ins?
Ég vil nú biðja þá, sem í mínum
sporum hefðu ekki gengizt upp við
slíka vináttu og heiður sem mér er nú
sýndur, að standa upp. Ég sé að það
er enginn. Ég er sá eini sem stend
hér, en ekki til að neita þessum
heiðri, heldur til að þakka ykkur
öllum, sem að honum standa, af heil-
um huga og einlægni fyrir þá vináttu,
sem þessi framkoma lýsir, og fyrir þá
virðingu, sem þið sýnið mér. Ég
þakka ykkur heiðurinn, vinir mínir.“