Sjómannadagsblaðið - 05.06.1988, Blaðsíða 229

SJÓMANNADAGSBLAÐIÐ
227
Frú Gróa Pétursdóttir og Hannes á Sjómannadaginn 1971, en þá var Gróa sæmd
gullmerki Sjómannadagsins og er hún eina konan sem hlotnast hefur sá heiður. Hannes
er í fullum skrúða sem stýrimaður róðrasveitar Bb. Gísla J. Johnsen, en hún
sigraði í kappróðri dagsins.
ferðin lagðist prýðilega í mig. Síð-
asta höfn sem við lestuðum á var
Seyðisfjörður. Ég hafði ætlað að láta
það ráðast eftir veðurspá, þegar við
legðum af stað, hvort ég færi fyrir
sunnan eða norðan Færeyjar á leið-
inni til Svíþjóðar, en þangað var
ferðinni heitið. Áður en við héldum
úr höfn, hlustaði ég á veðrið frá BBC
og fór síðan inn í kortaklefa. Veðrið
átti að versna og ég var ákveðinn í að
fara suður fyrir Færeyjar, eða í Vest-
mannasundið. En þegar ég ætlaði að
fara að setja þá stefnu út í kortið
blasir við mér að samsíðungurinn,
sem stefnan er strikuð eftir, liggur
þannig á kortinu að stefna strikuð
eftir honum er úr minni Seyðisfjarð-
ar og fyrir norðan Fugley í Færeyj-
um.
Flver skollinn er þetta, segi ég við
sjálfan mig og skil ekkert í þessu.
Var samsíðungurinn farinn að
ákveða stefnuna sjálfur? En svo
verður mér hugsað til Bjarna — og
tauta ég með sjálfum mér: Jæja, vin-
urinn, þú ert þá hérna.
Ég ákvað að hlíta þessari leið-
sögn. Og er skemmst frá því að segja
að við fengum fínasta veður úr minni
Seyðisfjarðar í Fugley, en þegar
þangað kom var hann farinn að
snúast til norðvestan áttar, og þegar
við beygðum frá Fugley á stefnu nið-
ur til Lister í Noregi, þá fengum við
svoleiðis platt lens að það hreyfðist
ekki skipið, nema bara upp og niður.
Og þegar við lögðumst að bryggju í
Gautaborg kom á daginn að dallur-
inn hafði skilað ellefu og trekvart
mílu.
Á heimleiðinni höfðum við svo
sunnan byr og ferðin öll gekk ljóm-
andi vel. Og það stóð heima að við
renndum inn til Reykajvíkur á sett-
um degi, eftir að hafa skilað af okkur
út um land, skipið var útlosað á há-
degi og tilbúið að fara í leiguna svo
sem um var samið.
s
g var að koma úr minni ann-
arri ferð sem skipstjóri á
Mánafossi þegar ég axlaði
pokann og fór í land. Ég hafði slas-
ast, fékk vír í fótinn og var raunar
heppinn að missa ekki neðan af
löppinni, en Snorri Hallgrímsson
skar í hnéð og bjargaði fætinum.
Meðan ég lá á spítalanum sá ég í
blaði auglýsingu frá Slysavarnafélagi
íslands sem kveikti í mér og kom
mér til að rifja upp það sem ég hafði
lengstum haft áhuga á og lært.
Ég var nú kominn á þann aldur
sem margir sjómenn kjósa að fara í
land og hálft í hvoru fannst mér að
nú yrði ég annað hvort að hrökkva
eða stökkva.
Farmennskan átti ákaflega vel við
mig og margir félagar mínir trúðu
ekki sínum eigin eyrum þegar þeir
fréttu að ég var á leið í land: „Fað
hélt ég að þú yrðir sá alsíðasti til að
fara í land,“ sagði t.d. minn elskulegi
vinur, húsbóndi og lærimeistari á
mörgum sviðum, Einar heitinn Jóns-
son, bátsmaður á Gullfossi.
Og viðbrigðin voru mikil. Fyrsta
árið mitt í landi vildi ég ekki lifa
aftur. En svo jafnaði maður sig. Ég
komst fljótt að raun um að Slysa-
varnafélagið og það ágæta fólk sem
skipar sér undir merki þess, gaf mér
ekki tækifæri til þess að láta mér
leiðast.
í fyrstu sinnti ég ýmsu sem laut að
slysavörnum á vinnustöðum og átti
mikil skipti við Reykjavíkurborg og
lögregluna. Vorið 1965 fór ég á veg-
um Slysavarnafélagsins til Norður-
landa að kynna mér umferðar-
fræðslu og ýmsan öryggisbúnað á
vinnustöðum. Það var ekki fyrr en á
haustnóttum 1965 sem ég varð erind-
reki félagsins í sjóslysavörnum og
björgunarstörfum — og sá erind-
rekstur stóð allt til 1973 að ég tók við
framkvæmdastjórn félagsins.
Árið 1966 skipulagði ég fyrstu
samæfingu Slysavarnafélagsins við
Seyðisárrétt á Kili, þar sem björgun-