Sjómannadagsblaðið - 05.06.1988, Blaðsíða 202

200
SJÓMANNADAGSBLAÐIÐ
kynningu á nýjum tækjum og bún-
aði, einkum meðal sjómanna, barist
fyrir betra eftirliti með skipum, lög-
leiðingu nýrra björgunartækja,
auknum öryggisútbúnaði í höfnum,
bættri vitaþjónustu o.s.frv.
Slysavarnafélagið lét smíða björg-
unarskipið Sæbjörgu sem kom til
landsins 1938 og var notað fram til
1946 til aðstoðar og björgunarstarfa
á Faxaflóa á vetrarvertíðum. Síðar
var skipið rekið af ríkinu sem eitt af
björgunar- og varðskipum þess. Fé-
lagið og deildir þess stóðu að fjár-
söfnun til smíði á björgunarskipum
fyrir Vestfirði og Norðurland og var
það fé lagt til skipanna Maríu Júlíu
og Alberts, sem lengi voru í flota
Landhelgisgæslunnar ásamt Sæ-
björgu.
Árið 1948 hafði félagið frumkvæði
að komu þyrlu til landsins — með
það fyrir augum að hún yrði keypt til
leitar- og björgunarstarfa og sjúkra-
flutninga. Ekki tókst þó að afla fjár
til kaupanna, en síðar lagði félagið
fram stórar fjárupphæðir til þyrlu-
kaupa og átti t.d. helming í fyrstu
þyrlunum sem ríkissjóður keypti
handa Landhelgisgæslunni. Um
langt árabil átti félagið einnig hlut í
sjúkraflugvélum Björns Pálssonar,
auk þess sem deildir félagsins á
Norðurlandi áttu stóran þátt í upp-
hafi sjúkraflugs þar í fjórðungi.
Mikilvægur þáttur í starfi Slysa-
varnafélagsins hefur verið bygging
og rekstur skipbrotsmanna- og
fjallaskýla — og á félagið nú um 80
slík skýli víðs vegar um landið. Þar
hefur verið komið fyrir ýmiss konar
búnaði og tækjum, m.a. fjarskipta-
tækjum, auk skjólfatnaðar og matar-
birgða, en vegna breyttra alþjóða-
reglna um fjarskipti er nauðsynlegt
að skipta að miklum hluta um tal-
stöðvar í skýlunum og er það mjög
kostnaðarsamt.
Félagið hafði frumkvæði að lög-
boðinni tilkynningaskyldu íslenskra
skipa — og var falin umsjá hennar og
stjórn þegar hún komst á laggirnar
1968. Tilkynningaskyldan er einstætt
framtak sem vakið hefur mikla at-
hygli erlendis. Þar er vakt allan sól-
arhringinn og er hún í beinu sam-
bandi við björgunarmiðstöð félags-
ins þar sem ávallt er bakvakt.
Guðmundur Björnsson
landlæknir, forseti SVFÍ
1928-32.
Friðrik V. Ólafsson skóla-
stjóri, forseti SVFÍ 1938-
40.
Guðbjartur Ólafsson
hafnsögumaður, forseti
SVFÍ 1940-60.
Gunnar Friðriksson for-
stjóri, forseti SVFÍ 1960-
82.
Jon E. Bergsveinsson,
framkvæmdastjóri SVFÍ
1928-44.
Þorsteinn Þorsteinsson
skipstjóri, forseti SVFÍ
1932-38.
Sjóflokkar slysavarnasveita búast til leitar.
Stærsta verkefni SVFÍ á síðustu
árum er uppbygging Slysavarna-
skóla sjómanna sem rekinn er um
borð í Sæbjörgu, gamla Þór. Á
þriðja þúsund sjómanna hafa nú sótt
námskeið skólans — og er það eitt
brýnasta verkefni félagsins á næst-
unni að treysta Slysavarnaskólann í
sessi og gera öllum sjómönnum,
undirmönnum sem yfirmönnum,
skylt að sækja námskeið hans.
Eg held að engum geti bland-
ast hugur um að stofnun
Slysavarnafélags íslands var
mikið gæfuspor. Á vettvangi félags-
ins hefur verið vakið máls á mörgum
brýnum og þörfum öryggismálum,
bæði á sjó og landi. Félagið hefur
alla tíð notið sérstaks velvilja og
trausts meðal almennings og af þeim
sökum jafnan verið haft í nokkrum
hávegum meðal yfirvalda, þótt fjár-