Sjómannadagsblaðið - 05.06.1988, Side 92

90
SJÓMANNADAGSBLAÐIÐ
Happdrætti
Dvalarheimilis aldraðra sjómanna
Þökkum okkar traustu viöskiptavinum
og bjóðum nýja velkomna.
EFLUM STUÐNING VIÐ ALDRAÐA,
MIÐIÁ MANN FYRIR HVERN ALDRAÐAN.
lánuöum bandaríska skákmeistaran-
um meðan á heimsmeistaraeinvíg-
inu stóð, og í það sinn reyndust gest-
ir vera töluvert yfir þrjátíu þúsund
manns. Auðvitað komu ekki allir
vegna happdrættisins, heldur gafst
fólki þarna upplagt tækifæri til að sjá
hvernig hlutum væri fyrirkomið
smekklega í einbýlishúsum, það gat
séð hvernig húsgögn og annar hús-
búnaður tæki sig út í eðlilegu um-
hverfi og kaupmenn sóttu hart að fá
að sýna vörur sínar í húsinu, þeir
töldu það örva söluna. Húsin keypt-
um við oftast fokheld og létum full-
gera þau eftir eigin höfði. Oftast var
Gunnar Ingibergsson innanhúss-
arkitekt og Atli Már réð litavali. Það
var afar skemmtilegt andrúmsloft í
kringum þær framkvæmdir, því allir
lögðumst við á eitt, sem nálægt þessu
komu, að gera þessi hús sérstök.
Einbýlishúsin voru mikil auglýsing
fyrir happdrættið — en því miður
neyddumst við til að hætta að byggja
þau vegna síhækkandi verðbólgu og
síðasta húsið urðum við raunar að
selja til að forðast fjárhagslegan
skaða.
En við byggðum fleira en einbýlis-
hús á þessum góðu árum, t.d. gerð-
um við samning um byggingu stærsta
íbúðarhúss sem þá var í smíðum í
Reykjavík, Ljósheima 20-22. Það
var teiknað alveg eftir okkar höfði,
fimm íbúðir á hverri hæð, en með því
að hafa íbúðirnar sem flestar gátum
við skapað sem flest góð númer í
happdrættinu. Þessar íbúðir voru af-
hentar tilbúnar undir tréverk, en öll
sameign fullfrágengin af okkar
hálfu. Alls byggðum við talsvert á
þriðja hundruð íbúða og þær líkuðu
prýðisvel, en verðbólgan setti strik í
reikninginn og þessu var sjálfhætt
eins og einbýlishúsabyggingunum,
því við þurftum að verðleggja alla
okkar vinninga allt að einu og hálfu
ári fram í tímann, vinningaskrá okk-
ar þarf að vera tilbúin í janúar/
febrúar ár hvert, en íbúðirnar voru
kannski í byggingu eitthvað fram eft-
ir árinu og allur kostnaður reyndist
jafnan stórum hærri en okkar áætl-
anir gerðu ráð fyrir.
Persónulega sé ég mjög eftir þess-
um árum. Þau voru erfið, þetta voru
geysileg umsvif og óskyld náttúrlega
venjulegum happdrættisrekstri, en
samt er mikil eftirsjá eftir þessum
tíma í mínum huga.
ýðing happdrættisins fyrir
Sjómannadagssamtökin og
uppbyggingu öldrunarþjón-
ustunnar í landinu, var auðvitað
langt mest á fyrstu árunum, því þá
var ekki um neinar tekjur að ræða
nema smávegis af Sjómannadags-
haldinu, sölu merkja og blaðsins, —
og fyrsti áfanginn að Hrafnistu í
Reykjavík og Laugarásbíó var nær
einvörðungu byggt fyrir fé frá happ-
drættinu. Seinna urðu framkvæmdir
stærri í vöfum, bæði þegar við stór-
stækkuðum Hrafnistu í Reykjavík
og hófum byggingu Hrafnistu í
Hafnarfirði. Undir þessum fram-
kvæmdum gat happdrættið eitt ekki
staðið, en í sama mund fengum við
til liðs við okkur öflugan forystu-
mann, Pétur Sigurðsson, sem tókst
að opna ýmsa sjóði, sem öðrum
reyndust lokaðir, og margvíslegar
nýjar fjáröflunarleiðir voru fundnar
upp svo unnt væri að halda áfram
framkvæmdum. Það dró líka stór-
lega úr þýðingu happdrættisins fyrir
okkar eigin framkvæmdir, þegar Al-
þingi ákvað 1963 að 40% af hagnaði
happdrættisins skyldi renna í Bygg-
ingarsjóð aldraðra, sem ætlað var að
styrkja byggingu dvalarheimila víðs
vegar út um land, og sem það gerði
ríkulega, en fé úr þeim sjóði rann til
bygginga fyrir aldraða á um 30 stöð-
um. Þessu var svo breytt aftur á síð-
asta ári, og njóta Hrafnistu-heimilin
nú á nýjan leik, eftir aldarfjórðung,
alls ágóðans af rekstri happdrættis
DAS. En það verður að segjast eins
og er að hagnaður happdrættisins