Iðunn : nýr flokkur - 01.06.1933, Síða 48

JÐUNN.
Fólkið á Felli.
Guð lætur sína sól renna upp yfir vonda og góða og
rigna yfir réttláta og rangláta. Þetta er samt ekki svo,
að nákvæmlega skiftist á sól og regn. Nei, fjarri |jví.
Stundum getur verið sól og þurkur dag eftir dag og
jafnvel viku eftir viku, og svo aftur á móti stöðugar
rigningar tímum saman.
Þannig er það einmitt nú. Það hafa verið óstöðvandi
rigningar undanfarnar þrjár vikur. En nú er þerririnn
kominn. Hann kom á fimtudag, en nú er laugar-
dagur. Fólkið í sveitinni hamast við heyskapinn. Ungir
og gamlir fara út með hrífurnar sínar og nota þurkinn,
á meðan hann er, því í svona óstöðugri tíð er alt af
allra veðra von.
Fólkið á Felli hamast í dag eins og allir aðrir. I hlíð-
inni uppi undir Fellinu kemur upp hvert sætið á fætur
öðru. Bóndinn, hann Jón á Felli, lítur með ánægju-
augum til þessara vingjarnlegu heystakka og hamast
svo, að svitinn drýpur af órökuðu andlitinu.
Hann segir ekki orð, því alt Jretta málæði hefir svo
nauða-litla þýðingu í hans augum. Hann er nefnilega
einn þessara manna, sem lífið og atvikin hafa kent það,
fyrir tilstilli stjórnsamrar og skapstórrar eiginkonu, að
vel megi komast af án orðmælginnar. Þessir menn hafa
lifað sig inn í þögnina. Þó getur það komið fyrir á
svona dögum, að Jón segi sem svo, þegar lokið er við
eitthvert sætið:
„Þá er þó þessi komin upp.“ — Það þarf enginn að
svara þessu, fremur en verkast vill.---