Iðunn : nýr flokkur - 01.06.1933, Qupperneq 57

tÐUNN
Fólkið á Felli.
231
muna, sem þarna var úthlutað í dag, á við og dreif
um gólfið. —
Úti um alla sveit heyrast hófaskellir. Hestar frísa.
Menn hlægja og talast við. — Einhvers staðar þarna
eru þau á heimleið, Gunnar og Stína. En á svona kvöld-
um kemur svo rnargt fyrir, sem ómögulegt er að vita.
Par, sem farið er af baki, eru kannske borðaðar „kara-
mellur" og brjóstsykur og togast á um vetling eða
svipuól.
Og áður en varir er komin nótt.
Jóni á Felli er ekki rótt. Hann getur ekki sofið. Þarna
á inóti honum er Stína að hátta. Fyr má nú vera! Klukk-
an farin að ganga tvö. Tvær krónur inn á danzpall! Ekki
óefnilegur unglingur. Sjálfsagt ekki hægt að binda á
morgun. . . . Hann ætlar vist að fara að hellirigna.
Hann var ekki svo frýnilegur, bakkinn í austrinu. . . .
Ingibjörg sefur. — Það er meiri svefninn í þessari
konu. Ekki vaknar hún, þó að stelpan sé að þruska
þetta í sifellu. — Tóftin hjá staka húsinu verður nú
uppgerð, ef við næöum þessu inn. Já, það er nú eigin-
lega sjálfsagt að láta það þar. — Hann er þó ekki
farinn að rigna? Nei, ekki er það. — Skyldi annars
nokkuð vera að marka það, sem presturinn var að
segja í dag? Þetta um guð? Jú, náttúrlega var það nú
satt, þetta með ljósmetið. Eiginlega var nú guð samt
ekki góður, ef hann léti nú heyið rigna, þar sem jiau
voru nú í dag að hlusta á hans orð. Það var ekki svo
lítið tjón, ef þetta hey skemdist nú eftir alt saman,
þó að það næðist nú vonandi einhvern tíma. Það var
ekki til að gleðjast yfir, þetta, að hafa næstum orðið
heylaus síðastliðið vor og horfa svo upp á, að þessi
forði yrði meira og minna skemdur. — Ætli að það
bafi nokkra þýðingu að biðja guð? Þetta gerði Ingi-