Iðunn : nýr flokkur - 01.06.1933, Side 84

258
Kirkjan og árásariiö hennar.
IÐUNN'
Það verður skiljanlegt af útskýringum Skúla Guðjóns-
sonar, að þeir menn, sem finna hvöt hjá sér til slíkra
skrifa, eru einna helzt af sérstökum stjórnmálafiokki;
fyrirsvarsflokki hinna stéttvisu öreiga: kommúnistanna.
Skoðun sína á kirkjunni hafa þeir meðtekið af pólitískri
trúarsannfæringu og viðhalda henni síðan af hinu alt
umfaðmandi „nauðsynlega“ sléttahatri. Á þessum vett-
vangi urðu sinnaskifti Gunnars, þegar hann afneitaöi
meistara sínum, sem honum þótti of deigur, og gekk
yfir í flokk stríðsmannanna.
Jafnvel Skúli viðurkennir það, aö kirkjan eigi til svo
mikla víðsýni og umburðarlyndi í mörgum tilfellum
(svo ófullkomin sem hún nú annars er), að hún hafi
tilhneiging til að taka óvináttu þeirra, sem þannig
fjandskapast við hana, meö bróðurlegri miskunnsemi.
Enginn hefir hins vegar heyrt getið um það, að fulltrúar
þessarar stjórnmálastefnu kærðu sig um að sýna kirkj-
unni hina minstu vægð. Þeir vilja hispurslaust láta
uppræta hana vegna þess, að þeir telja hana þránd í
götu sinni. Þeir telja, að ef hún gangi ekki beint i ber-
högg við þá sáluhjálplegu stéttabaráttu, þá geri hún
menn þó a. m. k. deigari og óframfærnari til hennar.
Með öðrum orðum: Kirkjan samræmist ekki að lieirra
ímyndun, fremur en sjálft auðvaldsskipulagið, hinu eina
nauðsynlega: Kommúnismanum. Pess vegna skal hið
sama gilda um hana og gilt hefir í lögmálsbókum allra
strangtrúarflokka um óvini þeirra: Brennandi heiftar-
reiði öreiganna á að rífa hana til grunna og láta plóg
hatursins fara yfir rústir hennar.
V.
Má ég, aumur prestur, einn af hinum dauðadæmdu,
þcssum „glæpamönnum" þjóðfélagsins, sem auðvaldiö