Iðunn : nýr flokkur - 01.06.1933, Blaðsíða 85

IÐUNN
Kirkjan og arásarlið hennar.
259
leigir til að ginna lítilmagnana og svíkja pá í hendur
ræningjanna, segja að lokum örfá orð málefni okkar
klerkanna til varnar?
Pað er að vísu ekki skemtilegt að purfa að deila um
paö í opinberum ritum, hvort maður sé glæpamaður í
pjóðfélaginu, vísvitandi falsari og svikari, og prestarnir
hafa til pessa borið óhróðurinn með pögn og polin-
mæði. En mér skilst, að polinmæðin geti orðið of mikil;
hún geti orðið skoðuð sem pegjandi sampykki. Mér
skilst, aö auðveldlega megi misskilja hana pannig, að
vér höfum ekkert að segja. Pess vegna er sjálfsagt að
bera fram gögn í réttinn, pótt ekki væri nema til að
skýra málið frá fleiri hliðum. Það hlýtur að vera leiðin-
legt fyrir almenning að hlusta á málafærsluna að eins
frá einni hlið. Og ef kirkjan vill vinna eitthvert gagn,
pá má hún heldur ekki vera alveg skeytingarlaus uni
sóma sinn og steinpegja við hverri svívirðing, sem óvin-
um hennar póknast að skella á hana.
Af pví að mig hefir alt af langað til að líta á suma
pessa menn, sem ógætilega rita og tala í garö kirkjunn-
ar, sem polanlega gefna að sálargáfum, hefi ég í
lengstu lög verið að skirrast við að hugsa, að hér
fylgdi full alvara máli, — hefi meir litið á ónot í garð
kirkjunnar sem alvörulitlar glettur, lítt hugsaðar og
bygðar á ónógri pekkingu og athugun á grundvallar-
hugsjónum hennar. Sjálfsagt er pekkingin heldur ekki
fyrirferðarmikil og hennar ekki aflaö af peim fasta á-
setningi aö leita að eins sannleikans og einskis nema
sannleikans. Ástæðan er, eins og ég hefi áður drepiö á,
pólitískt trúarofstæki. Sjálfur er ég svo lítt pólitískur
eða hneigður til ofstækis, aö mér gengur mjög illa að
skilja petta sjónlausa hatur, sem oft verður af skiftum
skoðunum milli manna og málefna. Hví ekki að reyna