Árbók Háskóla Íslands - 01.01.1982, Blaðsíða 45

Læknadeild og fræðasvið hennar
43
Helgi byggði upp rannsóknastofu á þessu
sviði eftir því sem fjárveitingar leyfðu og
skyldi stefnt að því að hún tæki til starfa árið
1978. Ráðunautur yfirstjómar mannvirkja-
gerðar á Landspítalalóð, Mr. Weeks, lagði
til í skýrslu til yfirstjómarinnarárið 1976, að
þessi rannsóknastofa yrði í byggingaráfanga
A við Landspítalann.
Árið 1977 bað læknadeild háskólayfir-
völd að láta hraða stofnun rannsóknastofu í
ónæmisfræði, og í apríl 1978 fylgdi deildin
málinu eftir með ítarlegri greinargerð, þar
sem stofnun rannsóknastofu í ónæmisfræði
er talin vera „með því brýnasta, sem gera
þarf á sviði kennslu og rannsókna í lækna-
deild“. Um sama leyti skrifuðu 8 forstöðu-
menn og sérfræðingar í ýmsum greinum
læknisfræði álitsgerðir um nauðsyn þess að
hraða stofnun þessarar rannsóknastofu.
Árið 1979 kostuðu Ríkisspítalamir náms-
dvöl í London fyrir Ragnhildi Kolka í því
skyni, að hún yrði deildarmeinatæknir við
rannsóknastofu í ónæmisfræði, og hefur
uppbygging þessarar rannsóknastofu verið
sérstakur liður í fjárhagsáætlun Ríkisspítal-
anna síðan 1979. í ársbyrjun 1980 gerði
stjóm Ríkisspítalanna svo kostnaðaráætlun
fyrir innréttingu og tækjabúnað rannsókna-
stofu í ónæmisfræði. Vegna skorts á húsrými
a Landspítalasvæðinu var upphaflega gert
ráð fyrir að þessi rannsóknastofa yrði
á Vífilsstöðum, þar sem rekin er þjón-
usta fyrir asthma- og ofnæmissjúklinga, er
þurfa að eiga greiðan aðgang að ónæmis-
fræðilegum rannsóknum. Hins vegar var
vitað, að þessi staðsetning yrði mjög óhag-
kvæm með tilliti til tækjabúnaðar, þar sem
hún bauð ekki upp á neina teljandi sam-
nýtingu tækja með öðrum rannsóknadeild-
um Landspítalans og háskólans.
Lengi hefurstaðið til að Rannsóknastofa í
veirufræði fái húsnæði í nýbyggingu há-
skólans og Landspítalans fyrir rannsókna-
stofur. Þegar ljóst varð, að þessar bygginga-
framkvæmdir myndu dragast, var ákveðið
að endumýja þak rannsóknastofunnar, sem
var orðið ónýtt. I sambandi við þá fram-
kvæmd kom í ljós, að unnt yrði að skapa
140—150 m2 nýtanlegt rými með mjög litl-
um tilkostnaði undir hinu nýja þaki, og varð
fljótlega samkomulag milli háskólans og
Ríkisspítalanna um, að þetta væri hag-
kvæmasta leiðin sem völ var á til þess að
leysa húsnæðisvanda ónæmisfræðinnar til
bráðabirgða. Miklir möguleikar eru á sam-
nýtingu milli veirufræði og ónæmisfræði
bæði að því er varðar starfsfólk, tæki og
annan búnað. Gert var ráð fyrir að innrétt-
ingar fyrir rannsóknastofu í ónæmisfræði í
þessu húsiými yrðu miðaðar við, að um
5—10 ára bráðabirgðalausn væri að ræða,
enda reiknað með að rannsóknastofur í
veirufræði og ónæmisfræði fylgdust að,
þegar að því kemur að þær flytjast í varan-
legt húsnæði.
Hlutverk rannsóknastofunnar
í bréfi 7. mars 1979 óskaði stjórn lækna-
deildar eindregið eftir því, að Helgi Valdi-
marsson flytti til íslands fyrir áramót
1979—1980, „enda varla verjandi aðóbreytt
ástand haldist öllu lengur svo mikil áhersla
sem lögð hefur verið á nauðsyn kennslu í
ónæmisfræði til handa læknastúdentum og
notagildi tilheyrandi rannsóknastarfsemi“.
Það kapp, sem hér er lagt á að byggja upp
aðstöðu fyrir fræðslu og rannsóknir í
ónæmisfræði, skýrist af eftirfarandi:
Menntun
heilbrigðisstarfsfólks
Ónæmisfræðin býður nú þegar upp á
mikla möguleika til bættrar heilbrigðis-
þjónustu, og margir telja að nýjar aðferðir
og uppgötvanir á þessu sviði muni á næstu
árum valda þáttaskilum á sumum sviðum
læknisfræðinnar. Þessi nýja þekking hefur
hins vegar orðið til á það skömmum tíma, að
hún hefur komið menntastofnunum heil-
brigðisþjónustunnar í opna skjöldu. Starfs-
fólk heilbrigðismála hefur þar af leiðandi
fengið mjög takmarkaða menntun í ónæm-