Búnaðarrit - 01.01.1917, Qupperneq 20

14
BÚNAÐARRIT
Eg hefl heyrt því haldið fram af sumum óvinum æðar-
fuglafriðunarinnar, að með henni væri almenningi varnað
góðrar atvinnu, er haía mætti af því að drepa æðarfugl-
inn. Lætur þessi kenning vel í eyrum athugalítilla manna.
Fyrsta afleiðingin af þeirri atvinnu yrði eyðilegging æðar-
varpsins á skömmum tíma og þar af leiðandi eigna- og
atvinnutjón þeirra, sem væru svo óheppnir að eiga. varp-
löndin. En það liði ekki heldur á löngu, að æðarfugla-
drápið yrði næsta rýr atvinna. Fuglinn eyddist svo á
skömmum tima, að ekki yrðu meiri hlunnindi eða at-
vinna af drápi hans en annara villianda, og þannig væri
landið svift öllu gagni af þessum nytsama fugli. Islend-
ingar sætu eftir æðarvarpalausir og æðarfuglslausir, en
brennimerktir því háðulegasta skrælingjamarki. Þeir
sem leggjast á æðarfuglinn athuga annaðhvort ekki, að
þeir með því vinna ekki einungis einstökum borgurum
þjóðfélagsins heldur allri þjóðinni tjón, eða þeir ganga
vitandi vits að þessu lögbrjótastarfi, sjálfum sér til mink-
unar og þjóðinni til tjóns.
En það eru fleiri en beint æðarfuglamorðingjarnir, sem
hér eiga hlut að máli. Þeir mundu ekki ganga eins
djarflega að þessu verki sínu og þeir sumir gera, ef al-
menningsálitið tæki hart á því. En það er nú eitthvað
annað. Þó menn dögum oftar séu sjónarvottar að æðar-
fugladrápi, þá kemur þeim naumast til hugar að Ijósta
upp lögbrotunum, og þykir það full-ilt, er svo ber undir,
að þeir verða neyddir til að gefa skýrslu um það fyrir
dómaranum. Þetta meinleysi stafar auðvitað af virðingar-
skorti fyrir lögunum og sljórri tilfinningu fyrir almenn-
ingsheillum, en ekki af þvi, að þeir viti ekki, að það er
borgaraleg skylda hvers manns að gera það, sem í hans
valdi stendur, til að halda uppi lögum og rétti í þjóð-
félaginu.
Það er og eftirtektavert, að sum ákvæðin í friðunar-
lögunum hafa fengið hvað harðasta dóma hjá varpeig-
endunum sjálfum, og það þau ákvæðin, sem engu minni