Búnaðarrit - 01.01.1917, Side 58

52
BÚNAÐARRIT
miklu meira en það. Þetta sýnir Eyjólfur með ljósu
dæmi1).
fá er síðasta atriðið, að vörpunum fari ekki meira
fram hjá þeim varpeigendum, sem engin egg taki, en
hinum, sem taki þau. Eg efast nú að vísu um, að þeir
varpeigendur, sem engin egg taka, hafl að minsta kosti
til skamms tíma verið svo margir, eða hafl haft þá reglu,
að taka ekkert egg svo lengi, að nokkur ábyggileg ályktun
verði af því dregin. Um þetta vantar líka allar ábyggi-
legar skýrslur. Margt annað getur og komið hór til greina,
sem hamlað getur vexti varpsins fremur á einum stað
en öðrum, svo sem staðhættir, meiri ásókn af vargi
bæði frá náttúrunnar og mannanna hálfu o. fl. Það þarf
ekki mikið út af að bera, einkum með ný vörp, til þess
þau gangi til rýrnunar og jafnvel hverfl alveg úr sög-
unni eða séu mjög lengi að uá sér aftur, verði þau fyrir
áfalli, þó litið virðist í fyrstu. En þó nú svona væri í
bili á stöku staÖ, þa sannar það ekkert, að eggjatakan
hamli ekki fjölgun æðarfuglsins, og það er aðal-atriðið í
þessu máli. Fjölgi fuglinum jafnt og þétt, hljóta vörpin
að vaxa, og aðal-fjölgunarráðið frá varpeigendanna halfu
er að hætta að taka eggin. Þetta liggur svo í augum
uppi, að óþarft viiðist um það að deila, enda sannað
1) „Tökum t. d. 100 æður; nú eru eggin tekin, og eftirgefin
þrjú hverri æður; af þessu verða þó sjálfsagt nokkur kaldegg,
máske nálægt 30; verða þá eftir 270, sem ungast út. Aðrar 100
æður, sem engin egg eru tekin frá, hafa, eft.ir því Bem mór hefir
reynst, 6 egg hver, það er samtals 600 egg. Þó við nú gerum,
að af þessu verði 100 kaldegg, sem eg þó alls ekki get ímyndað
mér og er miklu meira en hjá mór hefir átt sér stað, þá verða
samt 500 egg, sem þessar síðari koma af“ (Andv. 4. ár, bls. 99).
Eins og Eyjólfur segir,. er hér lagt mjög ríflega í kaldeggja-
töluna. Hér í Vigur hefði kaldeggjatalan hin síðari árin eftir
þessu dæmi árlega átt að vcra hátt á þriðja þúsund, þó ekki sé
gert ráð fyrir nema 5 eggjum í hreiðri að meðaltali, en hefir
aldrei numið meiru en 2—3 hundruðum, nema varpið hafi orðið
fyrir sérstökum áföllum af völdum náttúrunnar.