Búnaðarrit - 01.01.1917, Blaðsíða 96

BUNAÐARRIT
90
smiðju og það, er Þórhallur Bjarnarson biskup léfc rann-
saka (sjá Búnaðarrit 1916, bls. 151 og 152).
Maísmjölið. Það var eigi rannsakað, en mun hafa
verið góð tegund. Upphaflega var þessum (4.) fiokki ætlað
rúgmjöl, en vegna verðs á því og óvissu um fiutning
þess gaf eg þeim flokki maísmjöl. Gaf þó rúgmjöl til
janúarloka, en skifti þá um. Gat eg eigi séð, að maís-
mjölið væri lakara til fóðurs en rúgmjölið, enda er fóður-
gildi þessara tegunda talið svipað. Mjölið gaf eg í stokk-
um. Ærnar voru lengi að læra að éta sildarmjölið, en
urðu síðar gráðugar í það. Lýsið lét eg í heyið daginn áður.
Beit. Beit er mjög léleg fyrir sauðfé hér í Síðumúla.
Er það gamalla manna mál, að eigi borgi sig að beita
ám eftir nýjár, og hygg eg það rétt vera, nema veður-
bliða hafi verið og haldist. Þó renni eg ám út, þegar
veður leyfir, og eins gerði eg þenna vetur. Fyrir útiveru
tók þegar í desember, en hagar komu aftur um nýjár
og héldust fram eftir janúar. í febrúar og marz var eigi
um neina útiveru að ræða fyrir sauðfé. í apríl var án-
um beitt og slept snemma í maí.
Þegar útbeit var, dró eg jafnan lítið eitt af matar-
ánum, en jók fóðrið (heyið) lítið eitt aftur í byrjun
innistöðu, svo að eigi yrðu mjög snöggar rúmbreytingar
á fóðrinu. Einkum gilti þetta þó um 5. fl., er fékk að
eins 'h gjöf af heyi. Álít eg þá heygjöf helzt til litla,
vegna nauðsynjar á að ærnar haldi vel kviðrúmi. Kom
það og fram í þyngdinni, þar sem 5. fl. var tiltölulega
léttur, þrátt fyrir það þó að þær ærnar væru holdbeztar.
Eigi gat mér dulist það, að þær ærnar, sem kraftfóður
fengu, þráðu meira útiveru og beit en hey-ærnar, enda
komst sú regla á af sjálfu sér, að láta jafnan hey-ærnar
fyrst irin.
Heilbrigði var ágæt að undanteknu því, að ein ær i
2. fl. fékk sótt, er varaði 4—5 daga. Léttist hún við það
um 4—5 kg., en náði sér brátt aftur. Ein ær í 4. fi.
skar sig í fót, og háði það henni nokkuð.