Morgunn - 01.12.1921, Qupperneq 4

124
MORGtJNÍÍ
að þegar kristni var i lög tekin, varð að gera þá undan-
tekning, að «forn lög um útburð barna og hrossakjötsát
skyldu mega haldast«. Þó var slíkt gagnstætt anda
kristninnar. Enginn hefir kent mönnum að meta barna-
sálina eins og Kristur. Svo segja fróðir menn, að í rit-
um, sem skráð voru fyrir Krists burð, sé sjaldan minst
á börn. En í þeim stuttu frásögum, sem vér höfum af
Kristi, er oft sagt frá, hvernig hann talaði um börnin og
við þau. »Leyfið börnunum til mín að koma og bannið
þeim það ekki, því að slikra er guðs riki«. »Hver, sem
tekur á móti einu slíku barni í minu nafni, bann tekur á
móti mér«. Hann kendi oss að sjá frumvísi að eilífri
veru í hverju barni, — veru, sem ætlað væri dýrlegt
hlutskifti og sett væri guðdómlegt takmark. Óhugsandi
er að þeir beri út börn, sem trúa því, að sérhver barns-
sál lifi eilíflega. Því skýrari sem trúin á framhaldandi
líf eftir dauðann verður, því meira gildi fær sérhver
barnssál í augum vorum, og því meira hlýtur að verða
hugsað um að bæta uppeldi barna. Því miður hefir
kirkjan Btundum látið sumar kennisetningar sínar óprýða
lærdóm Krists í þessu efni.
Sálarrannsóknirnar hafa breytt hugmyndum vorum
um margt á sviði trúmálanna og lýst þar upp sumstaðar,
sem áður var tómt myrkur. Eitt af þessum atriðum er
það, hvernig farið sé Iífi barnanna, sem deyja ung, áður
en þau taka út nokkurn verulegan þroska hér i heimi.
Á því sviði hefir ráðið hin megnasta vanþekking innan
kirkjunnar. Eg þarf ekki að minna yður á annað en
þetta eina: að því var lengi trúað af býsna mörgum og
því haldið fram af sumum kirkjudeildum, að börn, sem
dæju óskírð, yrðu eilíflega fyrirdæmd. Og til þess að
sýna fólki sem átakanlegast, að kirkjunni væri full al-
vara, þá var bannað að jarða óskírð börn í vígðri mold.
Það átti svo sem að draga »hreinar línur«, svo að eg
leyfi mér að nota orðtak, sem sumum geðjast bvo vel að