Morgunn - 01.12.1921, Qupperneq 11

MOlítiUNU
íai
Þvi barninu, sem eg hefi kynst rnest, hefir oft gengið illa að
koma orðum sínum gegnum miðilinn og stundum ruglaat
það og Ó8jaldan vantar það orð — það var ekki neraa 8
ára, er það fluttist yfir um — en samt hefi eg dáðst að
þvi, hve ráðagott það er að koma. hugsunum sínum fram,
þótt orðin eða búningur hugsunarinnar verði skringileg-
ur. Að ölium jafnaði reynist það slyngara en hinir
fullorðnu við hið erfiða starf. En þótt talið gangi erfið-
lega, er ástúðarkeimurinn ógleymanlegur, sem liggur æfin-
lega eins og sólbros yfir samræðunum. Það leynir sér
aldrei, að hjartað er gott. Og fegurst alls l fari þess er
hin dæmafáa ást, setn það virðist enn bera til foreldra
Binna. Það sýnist eigi að eins hafa hina ríkustu þrá eftir
að sannfæra þau um framhaldandi líf sitt, með því
að minna á einstök atvik úr lífi sínu og skýra frá ætt-
ingjum sínum annars heirns, er það hafi hitt, heldur og
bera frábæra umhyggju fyrir sorg móður sinnar og öllum hag
foreldranna. Það segist vitja um þau daglega og þrá að geta
látið þau verða vör við ást sína og umönnun. Eg hefi
margreynt að gera því skiljanlegt, að mjög sé erfitt fyrir
oss, sem lifum enn hérnamegin, að trúa á samband
við æðra heim — allra helzt, ef vér höfum ekki varið
löngum tíma til rannsóknanna. Það verði því að gera
Bér ljóst, hve erfiðleikar pabba og mönnnu séu miklir
við að trúa því, að barnið þeirra sé að gera vart við sig.
Þá kom eitt sinn þetta ógleymanlega svar hjá barninu:
»En hver halda þau (þ. e mamma og pabbi) þá, að eg
sé, sem þykir svona vænt uin þau?« Því fanst óhugsandi,
að nokkurri annarri veru í tilverunni gæti verið svona
ant um þau. Slíka áBt til þeirra gæti barnið þeirra eitt
borið. Eg gafst upp fyrir þeirri rökfærslu Mér komu
f hug orð síra Iíjartans Helgasonar í flruna: »Þegar
æðstu og dýpstu tilfinningar manna eiga leik á borði,
kemst skynsemin einatt í mát*.
Sum slíkra barna hafa starfað árum og jafnvel ára-
tugum saman við miðilssamband, og hefir þá mátt taka