Morgunn - 01.12.1921, Qupperneq 15

MORGÚNN
135
Nú langar mig að nefna einhver dæmi þess, hve
börnurn heflr tekist að ganna sig og það, hve þau fylgjast
vel með í lífi eftirlifandi ástvina sinna.
Fyrir eitthvað ári kom út bók, sem heitir »Rachel
Comforted* (Rakel hugguð). Hún er rituð af mentaðri
konu í Lundúnum (Mrs. Fred Maturin). Hún átti þrjá
drengi: Eric, Kay og Gordon. Hinn yngsti þeirra dó
árið 1900 og var þá 12 ára gamall Hann hafði verið
stórgáfað barn og frábærlega elskur að rnóður sinni. Hún
syrgði hann afskaplega. Eldri drengirnir voru komnir í
skóla i bænum Tonbridge og þar bjó móðirin, þegar
Gordon dó, þö að hún væri að jafnaði búsett í Lundún-
ura. Hann var því jarðaður í kirkjugarði í Tonbridge.
Hún leigði sér lítið hús, sem verkamaður átti rétt við
kirkjugarðinn, til þess að geta setið sem oftast við gröf-
ina og grátið þar. Svona leið ár í djúpri sorg. Svo
mikil var örvænting hennar, að hún fyltist gremju við
guð og var að missa alla trú. Eldri drengjunum hafði
verið gefið leikfang, sem kallað var »planchetta«. Þeir voru
eitt sinn að lesa fyrirsögnina um notkun þess — því að sjálf-
ir víbsu þeir ekki, hvernig eða til hvers ætti að nota það.
Þeir fóru því næst að reyna áhaldið. Og brátt tók það
að hreyfast undir höndum þeirra og blýanturinn að skrifa
stafl. Þeim þótti gaman að þessum leik. Eitt kvöld
kom móðir þeirra að þeirn og heyrði þá, að Eric sagði
við Iiay: »Þú hlýtur að hafa ýtt á hana«. Kay svaraði
gramur: »Eg segi þér satt, að eg gerði það ekki. Þú
heflr ýtt á hana«. Þá hvíslaði annar þeirra: »Láttu ekki
mömmu sjá það. Það getur komið henni út úr jafnvægi«.
Þetta vakti forvitni móðurinnar. Hún gekk til drengjanna
og sá þá, að þeir störðu undrandi á pappírsörk, sem rit-
uð höfðu verið á eex orð með stóru letri: »Tell mother
don’t worry. Me happy« (þ. e. Segið mömmu: vertu ekki
óróleg. Mig sæll). —
Móðurinni brá í meira lagi. Gordon hafði ávalt haft
þann sið að segja: »Me happy, me hungry, me sleepy«