Morgunn - 01.12.1921, Side 22

142
MORGUNN
»Stundum ert þú áhyggjufull, mamma<, mælti hún,
»og þá hyggur þú, að þér kunni að hafa akjátlast, og að
bæði sjón þín og heyrn haíi blekt þig. En héðan af
máttu aldrei efast framar. Þú mátt ekki ætla, að eg sé
svona útlits í andaheirainum. Nei, þar hefi eg ekki þetta
lýti á raunninum; en raér heíir verið leyft að birtast þér
raeð það í kvöld, til þess að þú fengir öðlast fulla vissu.
Yertu ekki hrygg, elsku raamma, mundu, að eg er
ávalt nálæg þér. Hin börnin þín, sem á lífi eru, stækka
og kunna að fara frá þér út í heiminn, en anda-barnið
þitt rnunt þú ávalt hafa hjá þér«.
Eg veit ekki, hve lengi Florence var hjá mér; eg
hafði ekki tíma til að athuga það; en mr. Harrison sagði
mér BÍðar, að hún hefði verið hjá okkur rúmar 20 mínútur.
Návist hennar var mér svo furðuleg staðreynd, að eg
gat ekki hugsað ura annað en það eitt, að hún vœri þarna
— að eg héldi i raun og sannleika í faðmi mór hinni
sömu veru, er eg hafði sjálf lagt i kistuna sera ungt barn,
að þetta barn væri ekki frekar dautt en eg sjálf, en að
hún hefði í þess stað þroskast upp í að verða kona.
Lengi sat eg með hana í faðminum og hjarta mitt barðist
upp við hjarta hennar.
En loks var »krafturinn« tæmdur, og Fiorence neydd-
ist til að fara frá raér; hún kysti mig siðasta kossinn —
og undrandi sat eg ein eftir, en glöð yflr þvi, sem gerst
hafði«. —
Enn sýndu sig tveir framliðnir raenn á þessum til-
raunafundi; en hvorug sú vera var konan, sera Harrison
ritstjóri hafði vænst eftir.
Frú Marryat getur þess, að dóttir sín hafl birzt sér
oft eftir þetta, en aldrei með munnlýtinu. Hún segir,
að mjög hafi verið eftirtektarvert, hvernig hún breyttist
með aldrinum í allri framgöngu og háttalagi. »Það var
barn, er vissi ekki, hvernig það átti að koma orðunuin
fyrir sig, sem birtist mér árið 1873 Það er fullþroska
kona, full af vingjarnlegum ráðum og ástúðlegri um-