Morgunn - 01.12.1921, Blaðsíða 23

MOS0OKN
148
hyggjuBemi, Bem kemur til mín nú árið 1890. Hún er
líkust 19 ára stúlku og hún hefir sagt mér, að hún muni
aldrei verða eldri að útliti«.
Eg hefi valið þessi tvö dæmi fyrir þá sök, að þau
segja frá svo langvinnu sambandi barns við móður hér
á jörð. Bæði Gordon og Florence gerðu þá játning, að
þau hefðu verið með hryggum huga í æðra heimi, unz
þau komust í fult vitundarsamband við mæður sínar hér
á jörð. Eftir það voru þau bæði stórfagnandi. Vér vitum
minst af því, hvað mikið framliðið barn hugsar um
hrygga ástvini sína hér. Gordon litli befir reynst mömmu
sinni sannur verndarengill, meðal annars getað varað
hana við hættum, einkum meðan hún dvaldist í Afriku.
Eg vona, að hin nýja þekking komi oss til að líta á
mennina alla, með eitthvað likum huga og Kristur gerði
og kenni oss að leggja mælikvarða hana á barnssálina.
Ábyrgðartilfinning hinna fullorðnu eykst við það. Oss
fer að skiljaat, hvern rétt sérhvert barn á til þroskans
hér. Hingað til hefir takmark barnauppeidisins verið það,
að ala upp góða ríkisborgara. Visaulega á það að halda
áfram að vera takmarkið; en takmarkið á að verða
hærra, þegar vér sannfærumat um það af þekking, en
ekki fyrir óljósa trú eingöngu, að sérhver barnssál er
fædd með borgara-rétti guðs eilifa rikis. ftú þekking
þarf að verða eign allra foreldra. Og börnin þurfa að
alast upp í henni. Kenni hún þeim ekki að vanda líf-
ernið, kennir ekkert þeim það.
Og nú er mér það full-ljóst, að mörg af yður vilja
ekki trúa þvf, að í þeasum efnum geti verið um þekking
að ræða. Þetta sé aðeins trú min. Eg skal ekki deila
um það við neinn Enginn jarðneskur dómstóll getur
þar gert upp milli okkar. En sú kemur stundin, að lífið
eða tilveran sker úr þeirri þrætu. Þegar vér flytjumst
yfir um, þegar vér höfum reynt, hvað dauðinn er, þá
verður dómurinn kveðinn upp um það, hverjir fóru méð