Morgunn - 01.12.1921, Síða 41

MORGUNN
161
heyra hvísl hennar, og á það minnist hún i þessu
skeyti.
Frá föður hr. Normans komu nokkur skeyti, og þektu
ekkja hana og aonur alveg orðalagið. Þann 29. júlí stóð
í einu skeytinu: »Segðu henni [o: ekkjunni, móður hr.
Normans], að eg hirði ekki um blæjur fyrir hana núna.
Eg er ávalt meðhenni*. Þetta umtal um blæjur var Nor-
manshjónunum óskiljanlegt, en ekkjan kannaðist undir eins
við, aö á yngri árum hafði maðurinn hennar altaf viljað
láta hana hafa þykka blæju fyrir andlitinu, er hún fór
út, til þess að ókunnugir gæti ekki séð, hvað hún var
falleg.
Skeytin frá Monicu voru auðsjáanlega ekki til þess
ætluð, að seðja forvitni foreldranna, heldur til þess að
auka traustið, styrkja kærleikann og koma inn i líf for-
eldranna fullvissu um návist og ástúð hinna ósýnilegu
vina og félaga, einkum barnsins þeirra. Monica kom
heim til sín aftur með ást og hjartalag barnsins, en líka
með skilning og andlega vizku, sem var meiri en
búast mátti við af barni, en altaf var orðalag hennar
barnslegt, og foreldrarnir könnuðust við, að það var mjög
likt Monicu og einkennilegt fyrir hana. Þau þektu barn-
ið sitt aftur, en urðu þess jafnframt vör, að það var að
vaxa og þroskast. Og hvers er unt að óska betra?
Monica virtist vera að reyna að fá foreldra sína til þess
að hlusta á hinn sanna samhljóm lífains, sem unt er að
heyra, jafnvel hór, fyrir þá, setn hlera eftir honum.
>Þann 15. ágúat 1912 ritaði Monica:
Eg hefl fengið mina stóru ósk uppfylta [o: þetta ú víst
við »Leyndarmál Monicu*, som aíöar verður minst á].
Segðu Dickie [o: föður hennar], að hann hafi veitt mér
hana. Mig langar til, að þið vitið, að eg er fjarska-eæl.
ímyndið ykkur aldrei, að eg sé það ekki. Það er yndia-
legt að lifa hér. Mér líður ákaflega vel. Eg syng, en
mig langar til, að þið getið altaf heyrt söng minn. Þið
eruð altaf að tala um mig og elskið mig. Það heldur