Morgunn - 01.12.1921, Síða 43

M0R8UKH
163
vandlega með faðirvorið á hverjum degi. Eg hefi ástæðu
til þe88«. — 0g þann 17.: »Munið, að mig langar til, að
þið elskið alla mín vegna. O, ástirnar mínar, ef þið
vissuð, hve mikið við öðlumst með því að elska alla, vera
meðaumkunar8öm og fyiirgefa, þá mynduð þið líka gera
okkur hamingjusöra. Munið, að eg elska ykkur heitt,
hjörtun mín. Þið eruð alt af í huga rnínum. Eg finn,
hvenær illa liggur á ykkui og hvenær þið eruð glöð Eg
faðma Dickie og bið guð að gefa ykkur sinn frið og kær-
leika Ykkar einlæg Monica*.
Þann 18. júlí varð Monica djarfari. Hún sagði:
»Dickie verður að láta þetta eftir mér. Hann gerir það
líka bráðum*. Og þann 19.: »En hvað eg bið heitt um
þetta. Eg er viss um, að það gengur vel. Eg vona,
bráðum í þessum mánuði. . . . Hann heyrir en akilur
ekki, að það er eg. Mór þykir vænt um, að hann biður
faðirvor. Það er í því«.
Monica var nú beðin aö segja móöur sinni, hvað
þetta væri, en hún svaraði: »Nei, þvi að hann fo: hr.
Norruan] mun ekki trúa því, að það sé eg, heldur ætla,
að það sé hugur þinn*.
Þannig hélt hún áfram þ. 20., 23. og 24. júli. Nú
var faðir hennar farinn að ráða í, hvert leyndarmál henn-
ar væri, og þessi stöðuga, ástúðlega bæn var ómótstæði-
leg. Ungfrú Dallas kom til Normanshjónanna 24. júli, og
þá sagði hr. Norman í návist hennar við konu sína: »Nú
ætla eg að negja þér leyndarmál Monicu . . . Þú verður
að sættast við X«. — Fiú Norman þótti vænt um, en
þorði þó varla að reiða sig á, að þessi fyrirgefning væri
til langframa, þar eð hún vissi, hvað hr Norman hafði
þótt mikið fyrir. En þó lauk svo, ?ð sáttum og sam-
lyndi vaið á komið.
Frú Norman sagði ungfrú Dallas, að hún hefði ekki
vitað, hvert leyndarmálið var. »Það gat verið svo inargt«,
sagði hún. Og það er aðgætandi, að hún veit aldrei,
hvað hönd hennar ritar ósjálfrátt, fyr en hún les það eftirá.