Morgunn - 01.12.1921, Page 46

166
MORGUNN
fanet eg vera fæddur á ný. Eg gat andað; mér fanst eg
standa i nýjum heimi, í nýjum klæðum. Á augabragði
kom yfir mig friður og mikil rósemi. Eg saknaði alls,
sem eg hafði vanrækt, og hvað eg saknaði Monicu! . . .
Óvináttan var horfin Og nú óska eg, að allir gæti orðið
aðnjótandi þeirrar hamingju, friðar og kærleika, sem eg
finn til, og eg veit með fullri vissu, að það, sem Monica
hefir gert fyrir mig, langar óteljandi börn hinumegin
ákaft til að gera fyrir ástvini sína«.
Er nú unt að ímynda sér, að slík áhrif og þessi geti
komið frá óhreinni uppsprettu, eða jafnvel frá djöflinum?
Eg trúi þvi a. m k. ekki. Eg hygg, að enginn, sem leit-
ar sambands við ástvini sína látna af heilum hug, með
kærleik og frið í sálu, þurfi að óttast neitt, heldur geti
hann ávalt reitt sig á ástúð og umhyggju hinna framliðnu
og muni við sambandið vaxa að fórnfúsri ást á guði og
meðbræðrum sínum.
Jakob Jóh. Smdri.
Rödcl frd kirHju Jcsú Krists.
Úr prédikun á 15. s. c. Tr. 1920
Eftir síra Stcfdn M. Jónsson.
Enginn heflr betur en hann (Jesús Kristur) þekt
mannlegan hugsunarhátt, mannlegar tilfinningar og mann-
legar ástríður, og það ekki einungis ástríður síns tíma
manna, heldur fram í ómuna aldir. Vér, nútimans synir
og dætur, erum ekkert frábrugðnir unga ríka manninum í
guðspjallinu að »fara burt og verða hrygg«, ef oss væri
sagt að selja eða farga öllum eigum vorum og gefa þær
fátækum, jaftivel þó að oss væri sagt um leið, að vér