Morgunn - 01.12.1921, Qupperneq 47

MURGUNN
167
myndum fjársjóð eignast á himnum einhverntima löngu
seinna, þegar vér dæjum Mundir þú, ungi maður, með
fult fangið af fjársjóðum og með fult höfuðið af hugsjón-
um, aem krefjast peninga, ef fram eiga að ganga, mundir
þó, óstúrinn, varpa »þessu afii þeirra hluta, sem gerast
eiga« frá þér? Nútimagræðgin í peninga bendir ekki
til, að slíkt yrði alment.
Það samlaðast ekki heldur vel hugsunarhætti nútím-
ans þetta: »og hver helzt, sem yfirgefið hefir heimili eða
bræður eða systur eða föður eða móður eða börn eða akra
sakir natos mfns, mun fá hundraðfait og erfa eilift líf«.
Með þeasum tveim setningum er tekið út yflr yztu æaar
venjulegra mannlegra ástríðna.
Yfirleitt eru þetta einna sárustu blettirnir og við-
kvæmustu i sálarlífi mannanna: algjör fjármunamissir og
og algjör skilnaður við helgan arin heimilis og áetvini.
Þetta var hinum alfullkomna mannþekkjara fullljóst. Frá
hans sjónarmiði er hið nauðsynlegasta af öllu hinu nauð-
aynlega það, að haga þessu jarðneska iifi þannig, að
það verði anddyri eilífa lifsins. Eilífa lífið er stærsta og
einka hugajón jarðlífsins að áliti Jesú Krists. Alt, já
dýrustu fjársjóðir jarðlífsins, svo Bem fjármunir, heimili,
ástvinir, er leggjandi i sölurnar fyrir að ná þessari hug-
sjón eilífs lífs, þessum ómetanlega himneska fjársjóð. Held-
ur en að fara á mis við hann, ber að sleppa öllu hnoss-
gæti þesaa lífs, hversu dýrmætt sem það er. Með þessu
er Krietur alls ekki að gera lítið úr þessum guðsgjöfum,
fjármunura og ástvina samlífi; en svo er mikill munur á
þeim gæðum og eilífu lífi, að ekki getur komið til mála
að festa svo hugann við þau að skoða þau ómissandi,
hvað sem eilifa lífinu líði. Ekkert skoðunarmál; að halda
í hið hverfula jarðneska lífshnosB, en hafna með því var-
anlegu, þrotlausu algildi, að hirða hismið en fleygja hveit-
inu, hirða eyrinn en kasta krónunni, það er heimska.
Jarðlíf8gæðin móts við eilífa lífs gæðin eru sem dropinn
móts við hafið, sandkornið móts við sjúvarströndina alla.