Morgunn - 01.12.1921, Qupperneq 113

MOEG'UNN
233
fyrri. Stúlkur sitja um stund, halla sér síðan til hliðar
hver eftir annari, likast sem þær geri bæn sína. Eftir
litla stund rétta þær sig við og sitja enn þá lítið eitt, þar
til þær standa allar upp af báðum rúmunum. Fer nú alt
á hreyfingu um gólfið sem áður. — Síðan þessi fundur
hófst, hefir alla tíð skotið Ijósgeislum inn á góífið, eins og
þeir kæmu gegnum göt á þilinu, sem engin voru þó þar
til; lýstu þeir lítið frá sér nema þann blettinn, sem
þeir tóku.
Karlmenn voru í prjónapeysum með skygnishúfur.
Á þeim var ekkert skraut, en peysurnar voru alþaktar
gljáandi perlum, sams konar þeim, sem stúlkur báru á
sínum fötum. — Þegar fólkið nú er búið að sveima um
stund á gólfinu, þá fara piltarnir að klæða sig úr peysum
sínum og hengja þær á þilið beggja megin dyra, virtust
þar nógir naglar til að hengja á; var nú hlaðið heilum
bunka af peysum á hvern nagla. Virtust mér þær vera
3, 5 eða 6 á hverjum. — Þarna leiftraði glansinn af þessum
skínandi peysufatnaði, sem iðaði þar á þilinu á móti mér.
Nú fór fólkið að tínast fram úr húsinu í annað sinn,
þangað til enginn var eftir inni. Þá vildi eg fara að sjá
endann á þessum skringilega leik. Kalla eg þá til Sól-
veigar og bið hana að kveikja fljótt, og hún gerir það.
En á meðan festi eg augun fast á peysunum; en þegar
ljósið kom, þá eyddust þær, svo að brátt sást þar autt
þilið sem annarstaðar. Enginn maður af öllu þessu fólki
kom nú framar inn i húsið og ljós lifði þar lika enn um
stund. Litlu seinna, er eg hafði kallað til mín heimilis-
fólkið, sagt því frá sýn þessari og það var gengið frá
mér aftur, sá eg 2 smádrengi. Sátu þeir til fóta mér og
voru að skrifa á ritspjald; varð mér þá að orði: Hvað
heitið þið, blessaðir litlu drengirnir? — En um leið eydd-
ust þeir þar fyrir augum mér. —