Búfræðingurinn - 01.01.1947, Qupperneq 91

BÚFRÆÐINGURINN
89
eða fyllilega eins mikið fóðurgildi og annar sláttutími og mun meira
fóðurgildi heldur en þriðji sláttutími, en fyrst og fremst langnothæf-
asta fóðrið, þótt heymagnið sé langminnst. Fyrsti sláttutími er, þegar
grös eru að skríða, annar þegar þau eru að blómgast, en hinn síðasti
eftir afblómstrun. Þetta sýnir, áð óþarfi er að óttast verðmætistap, þótt
snemma sé slegið. Þvert á móti er það tvöfaldur gróði, tryggir endingu
sáðsléttnanna og gefur sérstaklega verðmætt fóður. Þá sparar það líka
vinnu og geymslurúm að slá snemma.
Þetta, sem hér hefur verið sagt, sýnir þó eigi það tjón, er seinn slátt-
ur getur valdið á sáðsléttunum. En þess eru mörg dæmi, að vel sprotln-
ar, nýjar sáðsléttur, sem fyrst voru slegnar, þegar þær voru mikið úr
sér sprottnar, báru aldrei framar sitt barr. Oþolnari tegundir hurfu,
og gróðurinn varð gisinn og óræktarlegur. Það er dálílið örðugt að
gera sér fulla grein fyrir, hvað þessu veldur, en vel getur fúi í jarð-
stönglunum valdið nokkru, eins og þegar hefur verið drepið á. Þá er
ekki óhugsandi, að hávaxnari tegundirnar heinlinis kæfi þær lágvaxn-
ari. Það er að minnsta kosti mjög augljóst á smárasléttum. Hvítsmár-
inn vex hægt framan af sumri og getur þá ekki keppt við grasið. Hann
þolir afleitlega að vera lengi í skugga, og er því áríðandi að slá smára-
slélturnar snemrna. Eftir fyrri slátt vex smárinn tillölulega ört og hef-
ur þá venjulega í fullu tré við grassprettuna.
Af framansögðu leiðir, að þeir, sem hafa mikið af sáðsléttum, verða
að fylgja eftirfarandi reglum:
1. haga áburði þannig, að slétturnar spretti ekki allar jafnsnemma;
2. liefja sláttinn löngu áður en fullsprottið er;
3. láta fyrri sláttinn taka svo skamman tíma sem unnt er.
Þess má geta, að frá því að sáðsléttur, vel ræktaðar og vel ábornar,
eru fullsprottnar, og þar til er þær eru úr sér sprottnar, líða oft aðeins
nokkrir dagar.
Beit er varhugaverð á nýjum sáðsléttum. Grös með upprétta jarð-
stöngla, svo sem vallarfoxgras og hávingull, sitja svo laust, að mikil
hætta er á, að þau dragist upp, og svo er rótin öll svo laus, að hún þolir
dla mikið traðk. Er hætt við, að sáðslétlurnar verði fljótlega að hálf-
gerðu flagi, einkum ef votviðri eru. Þegar slétturnar eldast og grasrótin
er orðin vel þétt, er heitin hættulítil eða skaðlaus á vissum tímum árs.
Engar öruggar tilraunir eru hér til um áhrif beitar, og eru skoðanir
ntanna á henni mjög á reiki.