Saga - 2001, Blaðsíða 273

RITFREGNIR
271
að vaða út í fúafen túlkunar á Hringnum (bls. 194), enda hugmyndafræði
bæði heimildanna og Hringsins mjög umdeild. En það breytir því ekki að
áhrif fomsagna og kvæða gætu hafa verið önnur en að skola spreki á fjör-
Ur Wagners. Vissulega eru allar ályktanir um umgjörðina haldfastari en
ályktanir um innihaldið, en það hefði ekki átt að fæla Áma frá breyttu
sjónarhomi því að allir byggja þar á sama sandinum. Þannig hlýtur Völu-
spá alltof litla athygli í ritinu að mínu mati, þótt Árni minnist lítillega á
hugmyndatengsl hennar og Hringsins (bls. 190). Þama hefði mátt moða
úr nokkru efni ef Ámi hefði kært sig um að breyta um sjónarhorn.
Bókin er rituð í þægilegum stíl og auðlesnum. Framsetning niðurstaðna
er mjög skýr og vönduð, og auðskilin bæði lærðum og leikum. Myndir,
bæði litmyndir og svarthvítar, eru ríkulegar og vel valdar. Á fáeinum
stöðum í inngangsköflunum saknaði ég nákvæmari tilvísana en annars
uppfyllir bókin allar fræðilegar kröfur um skráningu heimilda. Villur
fann ég nánast engar þótt tína megi til smælki: Árni segir að fornkonung-
urinn Sigibert hafi verið drepinn af bróður sínum Chilperik um 600 (bls.
H7) en rétt mun vera að ástkona Chilperiks, Fredegund, stýrði þar að-
gerðum. f ártalaskránni sem fylgir í kjölfar æviágripsins er sagt að
Wagner byrji á Meistarasöngvurunum árið 1861 (bls. 39) en þar mun vera
réttara að hann hóf textagerðina 1845 (eins og reyndar kemur fram á bls.
37) en hóf að tónsetja verkið árið 1861. Prentvillur voru aftur óþarflega
margar. Margskonar ósamræmis gætir einnig í textaframsetningu og er
tíngum til gagns að telja það allt hér. Einkum á þetta við um myndatexta.
Einungis skal til dæmis bent á þá pínlegu villu að titill bókarinnar er mis-
munandi á titilsíðu og forsíðu.
Bók Áma er ekki gallalaus, en gallamir em léttvægir þegar allt er lagt á
v°garskálamar. Wagner og Völsungar er vandað rannsóknarrit sem er víst
W1 að velta þungu hlassi ef það nær eyrum erlendra Wagnerfræðinga, sem
v°nandi verður. Það er síst orðum aukið að hér ræðir um tímamótaverk í
rannsóknum á tilurðarsögu Hringsins. Heil dir, weiser Schmied!
Ejarki Bjamason ríður á vaðið í nýrri átta binda ritröð um tónlist og tón-
•istarmenn á íslandi með sögu Sinfóníuhljómsveitar íslands. Skrif um Sin-
ióníuna liggja á víð og dreif en hér er í fyrsta sinn saman komin heildstæð
°g vegleg samantekt á þessari merkilegu sögu. Slíkt er enda við hæfi á af-
mælisári sveitarinnar.
Róm var ekki byggð á einum degi og Bjarki ver djúgum hluta megin-
málsins í að rekja aðdraganda stofnunarinnar. Það er nauðsynlegt þar sem
Saga sveitarinnar nær langt aftur fyrir 1950 og rennur að einhverju leyti
Saman við sögu „postulanna tólf " og Tónlistarfélagsins, Ríkisútvarpsins,
st°fnun tónlistarskóla, sögu FÍH o.s.frv. Bjarka tekst vel að lýsa margþætt-
um aðdragandanum. Það sem helst mætti bæta í þeirri umfjöllun (og á
reyndar við að hluta um seinni árin líka) er veglegri umfjöllun um þær