Vaki - 01.09.1952, Blaðsíða 32

Asgrímur Jónsson: Ur Húsalellsskógi.
nokkru sinni ccður ctð greina skýrar línur
d myndhugsun sinni, hann verður að verja
orku írd hreinu sköpunarstarfi til könnun-
ar d jörðinni undir fótum sér, reyna hvort
hún er held.
Listasaga sem önnur saga er meira en
ómetanleg þekkingarlind, hún er brýn
andi hvatning. 1 henni berum við okkur
saman við genginn tíma, drögum dlykt-
anir af honum, sjdum hversu við getum
af honum lœrt, vörumst víti hans. Lista-
saga stendur í ndnum tengslum við sögu
landsins í heild. Hún er vopnið, sem við
verjumst með hœttum fortíðarinnar, er þœr
ríða í garð búnar dulargervi hversdags-
klœða okkar.
Við fyrstu sýn virðast myndlistir d Is-
landi í dag eiga lítið sem ekkert skylt
við þd listiðju, er hér óx upp fyrr d öld-
um, vera dn nokkurs sambands við hana.
En ef við lítum aðeins upp af þeim tíma,
sem bindur augu okkar, sjdum í heild for-
tíð og nútíð, finnum við að tengslin við
forna listhdttu eru styrkari en við hugð-
um í fyrstu og aðstœður skyldari. Sömu
hœttur að varast. Þjóðfélag, sem hefur d
sér dkveðið snið, bundið af legu sinni og
atvinnuhdttum, breytist ekki svo að ó-
skynsamlegt sé að hugsa, að sömu hœtt-
ur gangi aftur, þótt í öðrum búning sé.
Samfélag þjóðanna er sem samfélag
mannsins, hdð gagnkvœmum kynnum.
Því er stundum haldið að þjóðinni, að hún
ein hafi skapað þd menningu, er hún býr
við og er stoltust af. Slíkt er rangt. Á
blómaskeiði hennar hafði hún lifandi sam-
band við vakandi lista- og menningarlíf
dlfunnar; dn þess hefði hún aldrei mótað
hugsun sína í varanlegt form, hvort sem
það nefndist saga, ljóð eða vefnaður.
Aftur d móti er vitað, að hún varð aft-
ur úr d sviði lista er einangrun landsins
TlMARITIÐ VAKI
30