Vaki - 01.09.1952, Blaðsíða 67

Vetrarrós
ÞORVARÐUR HELGASON
Næturnar eru vei’star.
Þegar öllu er lokið og hann er aftur einn. Einn með sínar eigin hugsanir,
sínar eigin ásakanir. Glaumurinn er þagnaður. Hann gengur. Samt finnst hon-
um sem hann heyri við og við drykkjuskvaldur, raus og glasaglaum. Það kemur
eins og í bylgjum og skellur á eyrunum. En svo hljóðnar það aftur og deyr,
hverfur út í þögult myrkrið, kalt vetrarmyrkrið. Hann gengur, snjórinn deyfir
skóhljóðið eða eyrun nema það ekki. Allt í einu er þögnin rofin, að baki hon-
um heyrist í bifreið og hann sér glampann. Hann heyrir hlátur, ung stúlka
hlær. Hann skynjar vínblæinn í hlátrinum. Hugsanir hans snúast gegn þessari
ungu stúlku. Engan vínhlátur meir. Hann fyllist ógleði. Ógleði, sem virðist
eiga sér jöfn upptök í meltingarfærum og höfði. Hún dreyfist út urn allan
líkamann, svitinn sprettur út á honum og hendurnar titra þegar hann ber kuln-
aðan vindlinginn upp að vörunum. Hann finnur óbragð af honum og hendir hon-
um frá sér. En þrátt fyrir alla ógleði og magnleysi verður hann að halda áfi’am.
Áfram. Ljósin í götunni, sem hann gengur eru dáin. I myrkrinu eru húsin
þungbúin, þau rísa há yfir hann, til beggja handa. Há og myrk. Hann finnur
til ótta. Stórir kvistirnir slúta fram, líta niður á hann. Þeir eru eins og höfuð
á heljarstórum dómurum. Þöglum dómurum, sem horfa á hann köldum augum
áfellis og rannsóknar. Þöglir vii’ðast þeir bíða eftir, að hann segi eitthvað sér
til varnar. Þeir vita sök hans. Sjálfur finnur hann sekt sína og þegir. En þögn-
in er verri en nokkur orð. Tilfinningin er dýpri. Hann skynjar gleggra en þó
ásökunin væri klædd í orð. Þögn, sem ekkert í’ýfur nema hljóðlátt fótatak hans
á snævi þöktu strætinu.
Brátt er hann kominn að brekkunni. Hún rís á móti honum, bi’ött og löng.
en hér eru húsin vingjarnlegri. Það ei’u ljós á staurunum, sem lýsa upp göt-
una. Húsin eru bai’a hús. Vingjarnleg, brún, gul og grá hús. Óttinn hverfur smám
saman. Hann er kominn heim. Hann opnar hægt hliðið, svo ískri ekki í því,
það íski’ar í því og nístir hann í gegn. Hann stígur á stéttina. Blómin meðfram
henni eru löngu dáin, aðeins litlár snæviþaktar þústir. Það er ekki ljós í neinum
glugga. Kjallaradyi’nar eru opnar. Þegar hann er kominn að stiganum sezt hann
í hann og horfir fi’am fyrir sig í rauðgulri birtunni fx-á veggjunum. Augun leita
TlMARITIÐ VAKI
65