Vaki - 01.09.1952, Blaðsíða 72

ama lians, þróttmiklum hreyfingum og mjúkum limaburði. Skyldi mr. Bumbo
langa til að vera svona? ha, ha, þetta spikaða kjötflykki. Hann er vakinn af
dvala sínum af léttu höggi á öxlina.
Hæ, svona, ertu hættur að drekka? Súptu, kvikindið þitt, eða ég skal gefa þér
nokkát. Þú skalt ekki þykjast vera að drekka heiðarlega menn undir borð hér
og svíkjast svo um. Hana, súptu, hænuhaus.
Gestur tekur við glasinu og drekkur gúlsopa, því að niður skal það.
Hérna, heldur þú að ég geti ekki sopið þetta gutl þitt, reynir hann að vöðla
út úr sér borginmannlega.
Huh, skelltu þá glundrinu í þig, glæpahundurinn þinn.
Gestur horfir á hinn feita, stóra mann fyrir framan sig. I rauninni er hann
ekki hræddur við hann, einhversstaðar í hugskoti sínu man hann að hann á að
vorkenna honum, og sú óljósa minning veldur hegðun hans. 1 krafti síns víðáttu-
mikla holdarfars hefur Mr. Bumbo tamið sér yfirlætisfulla framkomu og hún
eykst um allan helming við drykkju. Til þess að forðast árekstur ber Gestur
glasið upp að vörunum.
Taktu út, skepna.
Gestur gýtur hægt augunum á Sigga. Þægilegra að vera dauður og láta fara
vel um sig. Það aðeins rétt umlar í Pelanum. Með þrautum tæmir hann glasið
og réttir Mr. Bumbo það aftur.
Sko slydduna, segir hann hlæjandi og slettir lögginni í Gest. Það fer mest
utan hjá.
Ekki að fara að slást, reyna að liggja kyrr, hugsar hann og svæfir raddir
reiðinnar. Þegar athöfninni er lokið kjakar Mister Bumbo frá ræflunum í legu-
bekknum og hlassar sér niður í stól, fer að róta í plötubunkanum.
Edjótar, ætlið þið hefðuð ekki gott af að heyra eina villta vögguvísu. Louis
Armstrong syngur, hrjúft, á milli þess sem hann þeytir trompetið í djöfulmóð.
Ætli mamma ykkar hafi sungið svona fallega yfir ykkur þegar þið suguð
pelann?
Svo hristist hann af hlátri og grætur svo tárin rúlla niður feitar kinnar hans.
Hann veifar handleggjunum, berum og hlussulegum í takt við jazzinn. Gestur sér
skugga þjóta um herbergið. Hann er ekki dauður enn. Skuggarnir æða um her-
bergið, loftið og veggina. Jazzinn dunar, honum er farið að líða illa. Þessi sýn,
hlæjandi, spikfeitur maðurinn er veifar holdugum höndunum og hlær og grætur,
brennir sig í hug hans. Hún minnir hann á austurlenzka guðamynd af margarma
ófreskju, sem baðaði út höndunum í grænu skini.
Platan er búin og nálin hjakkar.
Ræflar, væri ekki bezt að reyna að lífga ykkur upp með Spike Jones, hunda-
klyfberar. Þið drepizt af fáeinum dropum.
Hann setur plötuna á og tónlistin byrjar. Samansafn af ógurlegum hljóðum,
bílflaut, kýrbaul, í’op og rokur, klúrír hljómar, ómstirðir og ærandi. Mr. Bumbo
færist í aukana í stólnum og hossast og hlær og baðar út öllum öngum. 1 djöful-
æðinu fer að bresta í stólnum, ein löppin gefur sig og stóllinn veltur. Mr. Bumbo
skellur á sitjandann á gólfið og er hættur að hlæja og hallast upp að stólskrifl-
inu. Spike glymur enn. Ur legubekknum heyrist máttvana hlátur.
TlMARITIÐ VAKI
70