Vaki - 01.09.1952, Blaðsíða 79

Burt, tungl, burt, muldrar hann, stendur upp, tekur kertið, setur það fyrir
framan sig og sezt. Hann horfir inn í blaktandi logann. Þá finnst honum hún
standa að baki eldsins, hvítklædd, og ljósrautt hárið hrynur niður um herðarn-
ar. Kaldur svipurinn vekur lotningu í huga lians. En í augunum er mildi og
fyrirgefning. Helgikenndin skýrir minninguna frá síðdeginu heima. Hann sýpur
á og reynir að tala skýrt og hátt:
Þú ert elskandi ein af sprundum
ágætust fyrir lítillæti
umbætandi bragnasyndir
blessuð mær ....
Hann man ekki meir, kannski vill hann ekki muna meir. Hann muldrar eitt-
hvað óskiljanlegt, en allt í einu er eins og hann fái nýjan kraft; hefur upp raust
sína og mælir fram sæmilega skýrt:
Máría, ert þú móðir skærust,
Máría, lifir þú í sæmd hárri,
Máría, ert þú af miskunn kærust,
Máría, léttu synda fári,
Máría, lít þú mein þau er váru,
Máría, lít þú klökk á tárin,
Máría, græð þú mein in stóru,
Máría, dreif þú smyrsl í sárin.
Þegar innblæstrinum er lokið hnígur höfuð hans máttlaust niður á bringu.
Þetta er mikið átak.
Ertu orðinn vitlaus, maður, segir Siggi, sem hefur ekki drukkið lengi og
farið er að renna af.
María, María, umlar Gestur.
Þessi prédikun hefur ekki haft áhrif á vinina í legubekknum. Þau eru lögst
niður og fálma hvort um annað eins og blindir krabbar. Siggi lofar Gesti að
muldra góða stund, en þegar hann er búinn að jafna sig eftir hina miklu á-
reynslu fer hann að dangla í hann.
Farðu að lifna, drengur, deyðu ekki. Svona, lyftu hausnum, við skulum fara
að koma héðan.
Fara, segir Gestur hægt.
Já, fara, sérðu ekki, maður, að við höfum ekki meira hér að gera.
Þegar Gestur lítur upp, sér hann, að kjóll konunnar hefur færzt ofar og hönd
Einars er komin undir hann. Siggi reisir Gest upp og leggur hann utan í vegginn.
Stattu, drengur, og bíddu.
Hann hellir víni í litla flösku, stingur í hana tappa, setur hana í vasann og
tekur svo í Gest og fer að draga hann út. Gestur lítur snöggvast á hjúin á legu-
bekknum og muldrar María. Hti í horni sefur Jón, á gólfinu logar kertið, sem
ekki var drukkið niður. Þeir yfirgefa herbergið og leiða hvor annan. Göngin
eru dimm, þeir slangra á milli veggjanna, en komast þó áfram því annar er sýnu
ódrukknari. Þegar út er komið fer kvöldloftið hressandi svala um höfuð þeirra.
TlMARITIÐ VAKI
77