Ársrit Nemendasambands Laugaskóla - 01.01.1928, Page 94

92
þess að leika sér að þeim eins og barnaglingri og til að
njóta þeirra sjálfur, en ekki vegná knýjandi þarfar lífsins,
sem grær alt í kring. Þau eru skoðuð sem skart, til að
fylla tómar stofur, en ekki sem brjóst handa barni eöa
sæng lianda sjúkum manni. Annað fjölkunnugt og marg-
víst skáld, Grímur Thomsen, segirc »Rótarslitinn visnar
vísir, þótt vökvist hlýrri morgundögg«. Slík eru Iok kvæð-
is, sem ort eru í fjarlægu landi til ættjarðar og átthaga.
Aðeins þar heima »fann hjartað forsælu«. Þar höfðu
störfin tilgang og lífið fult gildi.
— Þegar eg dvaldi í Svíþjóð fyrir nokkrum árum, þótti
mér sem Svíum þætti vænst um Verner von Heidenstam
allra sinna skálda. Þeim þótti sem hann hefði hjálpað
þeim best, til að lifa lífinu í trú á gildi þess, og til að
skilja gildi sitt og þjóðar sinnar. En Heidenstam hefur
verið einskonar pílagrímur alla æfi — og þó ættlandi sínu
trúr til hlítar. Hann hefur leitað um fjarlæga staði að
verðmætum handa ættlandinu og þjóðinni heima, til þess
að verða þess fullverður að lokum að hvíla í sænskri
mold. í kvæði einu, sem hann yrkir til æskustöðvanna
segir hann: »Jag langtar marken, jag lángtar stenarna dar
barn jag lekt« (eg þrái mörkina, eg þrái steinana, þar
sem eg lék mér barnið). Hann segir ekki eins og sænsk
mállög heimta: Jag lángtar till marken, jag lángtar till
stenarna. Þá yrði of langt milli sagnar og nafns, setning-
in máttarminni og þrá hans eftir æskustöðvunum ekki að
fullu lýst. Á þenná einfalda hátt segir hann alt það, sem
hann þarf að segja, til þess að ljóst megi verða, hverju
er að þakka, að hann hefur orðið fær um að þola allan
þann auð og umskifti, sem pílagrímsganga lians hefur
gefið honum og haft í för með sér. Heima var minning
lians og mark, ást hans og allur luigur.
Einar Benediktsson, sem skilur gæfuleysi rótleysisins
svo vel sein þegar hefur verið lýst, sér einnig og skilur