Ársrit Nemendasambands Laugaskóla - 01.01.1928, Side 100

98
um er það kunnugt, hvað sindrað getur af drukknum
manni og enda vitfirtum. Báðir sleppa öllum taumum,
hiröa ekki um að vera sjálfum sér samir. í eldmóði hríf-
um við aðra mest. En ef við förum spori lengra en við
getum staðið við, liggur sú borg, sem þannig er reist, að
nokkrum stundum liðnum — í rústum. Af þessu hefur hún
sprottið trúin, að enginn sé spámaður í sínu föðurlandi.
Þar eru menn metnir eftir gildi sínu meir en þeim Ijóma,
sem þeir geta látið leika um sig litla andrá. Þar verður
síst hlaupið frá orði eða athöfn. En er hægt að hugsa sér
nokkuð dapurlegra. en þau reköld, sem láta berast mátt-
laust með hverjum straumi, — jafnvel þótt þeim hafi tek-
ist að grípa nokkur slík andartök, að þeim fanst stjörn-
urnar stíga dans með þeim.
En annars er unt að vega þetta á aðra vog en vog bl- .
finninga og einkadóma. Það má vega það með því, livað
menn lifa lengi. Eg hef í dæmunum hér að framan vitnað
til afburðamanna. Eg viðurkenni, að minning rótlauss
manns getur orðið langæ, einkum vegna þeirrar sálfræði-
legu reynslu, sem hann skilar. En annars hlýtur það ríki,
sem hann reisir, að falla í rústir. Rótfasti maðurinn skilar
hinsvegar langlífu starfi. En af því, að við erum flest
hversdagsmenn, verður þetta okkur líklega enn ljósara,
er við athugum líf hversdagsmanna. Sumir eru altaf á
þroskaleið fram á elliár. Aðrir eiga stutta, blómstrandi,
spriklandi æsku, en áður en varir er komin beiskja í svip-
inn, haustið er komið, áður en vorið ætti að vera liðið.
Auðvitað geta þau rök verið mörg, sem til þessa eru. En
flestir þeir, sem lengst þroskast, eiga það sameiginlegt,
að þeir taka lífið alvarlega, horfa beint framan í erfið-
leikana, og eru ráðnir í að sigra þá. Og baráttan, lífið er
helgað einhverju því, sem þeir hafa lært að elska og ineta.
Þar stendur lífsmeiður þeirra djúpum rótum, »æ af grænn
Urðarbrunni«. En þeir, sem hnignar snenuna, eru