Tímarit Þjóðræknisfélags Íslendinga - 01.01.1929, Síða 91

SAGNARITUN ÍSLENDINGA
57
Barreyjarskálds ok vísur margar ok
flokk góðan við enda sögunnar, er
Ingimundr hafði orktan, og hafa þó
margir fróðir menn þessa sögu fyrir
satt.’’ — Eftir Njálsbrennu fóru
margir brennumenn utan og komu
á fund Sigurðar Orkneyjajarls. Að
jólum (1013) var margt stórmenni
með jarli, Sigtryggur konungur af
írlandi og Gilli jarl úr Suðureyjum
og margir fleiri. “Sigtryggr kon-
ungr ok Gilli jarl vildu heyra tíðendi
þau, er gerzt höfðu um brennuna ok
svá síðan er hon varð. Þá var
fenginn til Gunnar Lambason at
segja söguna, ok var settr undir
hann stóll.” — Þormóðr Kolbrúnar-
skáld fór til Grænlands til þess að
ná hefndum eftir Þorgeir fóst-
bróður sinn, er veginn hafði verið
af Þorgrími Einarssyni, grænlenzk-
um höfðingja. Þormóðr var á þingi
í Grænlandi (1026) og lá heima í
búð. Kemur þá förunautur hans
í búðina og segir: “ “Of fjarri ertu
mikilli skemtan”..... “Ek var at
búð Þorgríms Einarssonar, ok er
þar nú mestr hluti þingheimsins.’’
Þormóðr spurði: “Hvat er þar til
skemtanar?’’ Egill mælti: “Þor-
grímr segir þar sögu.” Þormóðr
mælti: “Frá hverjum er saga sú,
er hann segir?” Egill svarar: “Eigi
veit ek gjörla, frá hverjum sagan er;
en hitt veit ek, að hann segir vel
frá ok skemtiliga, ok er stóll settr
undir hann úti hjá búðinni, ok
sitja menn þar umhverfis ok
hlýða til sögunnar.’’ ” En sagan
var um viðureign þeirra Þorgríms
og Þorgeirs og fall Þorgeirs. —
Sturla sagnaritari Þórðarson fór til
Noregs árið 1263. Hann var stadd-
ur á skipi konungs á sigling suður
með landi, og var beðinn að skemta.
“Sagði hann þá Huldar sögu, betr
ok fróðligar en nokkr þeirra liafði
fyr heyrt, er þar váru. Þröngðust
þá margir fram á þiljurnar ok vildu
heyra sem gerst; varð þar þröng
mikil. Drottning spurði: “Hvat
þröng er þar fram á þiljum?” Maðr
segir: “Þar vilja menn heyra sögu,
er íslendingrinn segir.” Hon mælti:
“Hvat sögu er þat?” Hann svaraði:
“Þat er frá tröllkonu mikilli, ok er
góð sagan, enda er vel frá sagt.’’..„.
En er menn váru mettir.sendi drottn
ing eftir Sturlu, bað hann koma til
sín ok hafa með sér tröllkonusög-
una.”
Að nýjar fréttir og fornar sögur
var ein aðal skemtunin á öllum
mannfundum, varð til þess, að
sagnafróðleikur breiddist út meðal
alþýðu og dreifðist um allt land. 1
því efni voru þingin merkilegar mið-
stöðvar, einkum alþingi. Alþingi
á Þingvölum var miðstöð íslenzks
þjóðlífs. Það var háð á hverju
sumri og stóð yfir í 2 vikur. Þangað
komu allir höfðingjar landsins fjöl-
mennir, til þess að taka þátt í lands-
stjórn og dómum. Þangað komu
þeir, sem áttu í málaferlum; ungir
menn og konur komu sér til skemt-
unar; allskonar prangarar, trúðar
og stafkarlar. Menn spurðu tíð-
inda úr fjarlægum héruðum; þeir
sem nýkomnir voru frá útlöndum
fluttu nýjustu fréttir, fróðleiksmenn
skemmtu með kvæðum og sögum.
Magnús biskup Einarsson kom út
til íslands sumarið 1135. “Magnús
biskup kom til íslands um Alþingi,
ok kom út í Eyjafjörð ok reið til